Pain before sex

The kwentong ito ay matagal ko nang kinikimkim. Hindi ko ito agad naibahagi kahit sa mga malalapit kong kaibigan o kamag-anak. Pero ngayon, gusto ko na itong mailabas. Baka sa pamamagitan ng pagsulat, mahanapan ko ng linaw ang nararamdaman ko.

Ako si Marta, 32 anyos, may dalawang anak. Masasabi kong maayos naman ang buhay ko. Ang asawa kong si Dado ay kilala bilang mabait at responsable. Isa siyang simpleng empleyado sa gobyerno. Wala siyang bisyo, hindi naglalasing, at lahat ng kinikita niya ay iniabot niya sa akin. Ako na ang bahalang mag-budget para sa pamilya, pati sa allowance niya.

Sa mata ng iba, parang perpekto na siya bilang asawa. Pero may isang lihim akong itinatago. Kapag kami na lang dalawa, lalo na sa gabi, nag-iiba ang ugali niya. Bago kami magtalik, sinasaktan niya ako—hindi man malakas, pero sapat para maramdaman kong may mali. Minsan, sinasampal niya ako o binibintangan akong may ibang lalaki. Tatanungin pa niya ako kung mas masarap ba raw ang lalaki ko. Kapag hindi ako sumasagot, lalo niya akong pinipilit, hanggang sa mapaiyak na lang ako sa sakit at hiya.

Pagkatapos noon, bigla siyang magso-sorry. Yayakapin ako at sasabihing hindi niya alam kung bakit niya ako nasasaktan. Doon lang siya makikipagtalik sa akin. Ang totoo, hindi ako nasisiyahan. Hindi ako komportable. Pero dahil asawa ko siya, dahil ama siya ng mga anak ko, tinitiis ko. Iniisip ko, baka ako rin ang may pagkukulang.

Sinubukan ko siyang kausapin ng maayos. Sabi niya, hindi niya rin maintindihan ang sarili niya. Wala raw siyang intensyong saktan ako, at ang bawat dampi daw ng palad niya ay hindi niya iniisip na pananakit. Pero para sa akin, kahit gaano kahina ang sampal, mas masakit ang kanyang mga salitang walang basehan.

Araw-araw akong nag-iisip. Normal ba ito? Ako lang ba ang nakakaranas nito? May mali ba sa akin? Pero habang tumatagal, naiisip ko—hindi ito simpleng away mag-asawa. May kailangang ayusin. May kailangang gamutin.

Hindi ko alam kung anong tawag sa ginagawa niya. Pero malinaw sa akin ngayon: hindi ito dapat tiisin. Hindi dahil hindi siya malakas manampal ay okay na. Hindi dahil bumabawi siya bilang ama ay dapat ko nang palampasin. Ang sakit ay sakit pa rin, lalo na kapag galing sa taong mahal mo.

Kaya ngayon, hinihinga ko ang tapang. Para sa sarili ko. Para sa mga anak ko. Gusto kong tulungan siya, pero gusto ko ring pangalagaan ang sarili kong dignidad at kaligtasan. Kung may tulad ko diyan na nakakabasa nito, sana’y malaman mong hindi ka nag-iisa. May mga taong handang makinig, tumulong, at umalalay.

Hindi ko pa alam kung saan ako magsisimula, pero alam kong kailangan na ng aksyon bago pa lumala. Sana balang araw, maghilom ang sugat—hindi lang sa pisngi ko, kundi pati sa puso ko.