The dating ako ay gumigising na excited sa bawat umaga. Pero ngayon, parang may lungkot na tahimik na hindi ko maipaliwanag. Naisip ko, kailan ba ako nawala sa sarili ko?
Dati akala ko, pag-ibig ang pagbibigay ng lahat mo. Pero ngayon alam ko na, hindi dapat mawala ang sarili mo sa pagmamahal. Ginawa kong basehan ang iyong mga pangangailangan, nakalimutan ko na rin pala kung ano ang mahalaga sa akin.
Sinakripisyo ko ang sarili kong boses para lang walang away, pero ngayon naiintindihan ko na — mahalaga rin ang tinig ko. Akala ko dati, sapat na ang approval mo para sumaya, pero mali pala. Dapat pala, ang kaligayahan ko, ako ang bumuo.
Naramdaman ko dati na safe ako kapag kasama kita, pero sa totoo lang, ang tunay na “home” ay yung sarili kong katahimikan at pagtanggap. Noon, pinilit kong kumapit, pero ngayon alam ko na — ang bitawan ka ang unang hakbang para makabalik ako sa sarili ko.
Dati akala ko, hindi ko kayang mabuhay nang wala ka. Pero ngayon, unti-unti kong minamahal ang bagong ako — isang ako na hindi na natatali sa pag-ibig na unti-unting lumamon sa sarili ko. Minahal kita noon, pero ngayon, mas pinipili ko nang mahalin ang sarili ko.