Ang tadhana minsan ay sobrang mapagbiro. Ako si Melee, 35 anyos, at hanggang ngayon dala ko pa rin ang bigat ng nakaraan.
Bata pa ako noon, 21 anyos, nang ikasal ako sa lalaking mahal na mahal ko. Lahat ng bagay ay perpekto—maganda ang araw, puno ng bulaklak ang simbahan, at halos lahat ng mahal namin sa buhay ay naroon para saksihan ang aming kasal. Habang nakaluhod kami sa harap ng altar, hawak-hawak ang kamay niya, ramdam ko ang tibok ng puso ko sa sobrang saya.
Pero sa isang iglap, nagbago ang lahat. Habang sinisimulan ng pari ang seremonya, bigla siyang nanghina at nawalan ng malay. Nagkagulo ang lahat, may mga sumigaw, may nagmamadaling tumawag ng tulong. Hawak-hawak ko siya habang dahan-dahan siyang bumabagsak sa sahig. Pilit kong ginigising, nanginginig ang kamay ko. “Hon, gising ka! Huwag mo akong iwan!” sigaw ko habang nangingilid ang luha.
Dinala siya agad sa ospital pero wala na. Namatay siya on the spot dahil sa stroke. Sa araw na dapat pinakamaliligaya ko, iyon ang araw na pinakamasakit sa buhay ko. Ang kasal na pinangarap ko, naging isang bangungot na hinding-hindi ko makakalimutan.
Pagkalipas ng tatlong taon, unti-unti kong tinanggap ang nangyari. Nakilala ko ang isang lalaki na muling nagbigay ng kulay sa buhay ko. Mabait siya, maalaga, at ipinadama niya sa akin na mahalaga pa rin ako. Sa loob ng ilang buwan, naisip ko na baka ito na ang panibagong simula. Nagpakasal kami at akala ko, sa wakas, magiging masaya na ako.
Pero wala pang dalawang buwan, nagbago na naman ang lahat. Pauwi siya galing sa trabaho nang maaksidente ang sasakyan. Tinawagan ako ng ospital, at nang makarating ako roon, wala na rin siya. Parang gumuho ang mundo ko. At mas lalo akong nadurog nang malaglag ang una naming anak dahil sa sobrang lungkot at pagkabigla.
Ngayon, 35 anyos na ako, at natatakot na akong umibig muli. Sa totoo lang, iniisip ko kung ako ba ang malas? Baka ako ang dahilan kaya laging namamatay ang nagiging asawa ko. Lalo pa’t may nunal ako malapit sa mata, sabi ng iba malas daw iyon sa relasyon. Hindi ko alam kung totoo o hindi, pero natatakot na talaga ako.
Minsan iniisip ko, baka hindi para sa akin ang pag-ibig. Baka mas mabuting mag-isa na lang ako kaysa maulit ang lahat. Pero sa puso ko, may maliit na bahagi na umaasang balang araw, may darating na tao na hindi na mawawala sa akin.
Hanggang ngayon, dala ko ang takot at pangungulila. Sana isang araw, mawala na ito. Sana isang araw, muli akong maging masaya.
