Ang mister ko ay minsang umuwi na may kasamang lalaki. Sabi niya, kaibigan daw niya ito at naghahanap ng matitirhan. Mabait naman ang mister ko kaya inalok niya itong tumira sa maliit naming guest room. Sabi pa niya, ₱3,000 daw ang ibabayad ng lalaki bawat buwan. Bilang asawa, naniwala ako at wala akong pinagdudahan.
Lumipas ang limang buwan, at hindi ko inasahang matutuklasan ko ang isang bagay na babago sa buhay ko. Linggo noon at palabas na sana ako ng bahay para mamalengke. Ngunit nang mapansin kong wala sa akin ang wallet, agad akong bumalik. Pagbukas ko pa lang ng pintuan, nakita ko sila sa sala – magkayakap, naglalampungan sa sofa. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Hindi ko alam ang mararamdaman. Parang gumuho ang mundo ko. Tumakbo ako palabas ng bahay habang umiiyak at agad akong nagtuloy sa bahay ng mga magulang ko. Sa kanila, sinabi ko lang na nag-away kami. Wala pa akong lakas ng loob noon para sabihin ang totoo.
Ilang araw ang lumipas, sinubukan akong balikan ng mister ko. Humingi siya ng tawad at sinabing nagkamali lang daw siya. Pero sa totoo lang, sobrang nandidiri ako sa ginawa niya. Hindi ko alam kung dahil ba sa pagtataksil niya o dahil sa pinili niyang lalaki ang karelasyon. Ang sakit, sobra. Hindi ko na siya kayang tingnan sa mata. Kaya doon ko na rin inamin sa mga magulang ko ang totoo – ang nakita ko mismo sa sala namin.
Sabi ng mga magulang ko, hiwalayan ko na siya. Gusto ko ring gawin ‘yon, pero hindi madali. May parte pa rin sa akin na nalulungkot, na nanghihinayang. May mga tanong din sa isip ko: Kulang ba ako? May mali ba sa akin? Pero habang tumatagal, nare-realize ko, hindi ko kasalanan ang lahat. May mga bagay talaga na hindi natin kontrolado. At kung mas pipiliin kong masaktan araw-araw kesa maghilom at magsimula, baka lalo ko lang pabayaan ang sarili ko.
Kaya ngayon, unti-unti kong tinatanggap ang lahat. Hindi ko man agad-agad kayang magdesisyon, pero alam kong darating din ang araw na kakayanin ko. Hindi madaling maghilom, pero posible. Para sa akin, mas mahalagang piliin ang kapayapaan, kahit masakit sa simula. Sana balang araw, matutunan kong patawarin – hindi lang siya, kundi pati na rin ang sarili ko.
