Ako si Marta, 32 taong gulang, may dalawang anak, at may asawang mabait naman sa pangkalahatan. Si Dado—iyon ang pangalan niya. Kilala siya sa opisina nila bilang masipag at responsable. Wala siyang bisyo. Lahat ng kita niya, diretso sa akin, at ako na lang ang naghahati-hati para sa gastusin at allowance niya.
Sa panlabas, parang wala na akong hihingin pa. Pero habang tumatagal ang pagsasama namin, may mga bagay na hindi ko na kayang itago sa sarili. May kakaiba siyang ginagawa tuwing kami lang dalawa.
Bago kami magsiping, bigla na lang niya akong sasampalin. Hindi man malakas, pero sapat para manginig ang dibdib ko sa gulat at kaba. Sasabihin niya na may lalaki raw ako, na ako raw ay taksil. Tatanungin niya kung mas masarap daw ba kasama ang ibang lalaki, paulit-ulit, parang gusto niyang marinig ko iyon kahit alam niyang hindi totoo.
Kapag hindi ko sinasagot, mas lalo niya akong pinipilit. Hanggang sa umiyak na lang ako. Doon niya ako yayakapin, hihingi ng tawad, at sasabihing hindi raw niya maintindihan kung bakit niya ginagawa iyon. At pagkatapos, saka niya ako hahalikan at makikipagtalik na parang walang nangyari.
Sa umpisa, inisip kong baka sandali lang ito, baka stress lang sa trabaho. Pero paulit-ulit na. Habang tumatagal, mas nagiging mahirap tanggapin. Hindi dahil sa sakit ng sampal—dahil totoo namang mahina lang—kundi dahil sa sakit ng kanyang mga salita. Parang unti-unti akong pinapaniwala na kulang ako, na may mali sa akin, kahit wala naman.
Nakarating ako sa puntong kinausap ko siya nang mahinahon. Hindi ako sumigaw, hindi ako nagtalo. Gusto ko lang maintindihan bakit niya ito ginagawa. Umiwas siya sa tingin ko, saka sinabi, “Hindi ko rin alam. Hindi ko gustong saktan ka.” Paulit-ulit niyang binanggit na mahal niya ako. Pero kahit mahal niya ako, hindi ko na alam kung tama pa ba na tanggapin ko na lang ito.
Ayokong masira ang pamilya namin. Nakikita ko naman kung paano siya sa mga anak namin—mapagmahal at maaasahan. Pero sa gabi, kapag kami na lang, nagiging ibang tao siya. At masakit sa dibdib na iniisip kong baka ito ay may mas malalim na pinagmumulan.
Ngayon, iniisip ko na baka kailangan na namin ng tulong. Hindi ko na kayang akuin mag-isa ang bigat. Siguro, oras na para kumonsulta kami sa isang espesyalista, isang taong makakatulong maglinaw kung saan nanggagaling ang ganitong pag-uugali at kung paano ito matutulungan. Hindi ko siya kinamumuhian, pero hindi rin tamang palampasin na lang ito.
Umaasa akong darating ang panahon na maayos namin ito—na hindi na kailangang mauwi sa saktan at sumbatan ang gabi. Gusto ko pa ring paniwalaan na ang pagmamahalan namin ay kayang ayusin at ilagay sa tamang anyo. Hindi dahil gusto kong maging martir, kundi dahil naniniwala akong kapag may sakit, dapat ginagamot. Hindi tinatago. Hindi tinitiis habang unti-unti kang nadudurog sa loob.
Sa mga babaeng makakabasa nito, sana malaman ninyo na hindi kayo nag-iisa. Hindi dapat kinukunsinti ang ganitong asal, kahit pa gaano kabait ang tao sa ibang aspeto ng buhay. May mga paraan para humingi ng tulong, at may mga taong handang umunawa.
Ito ang lihim na matagal ko nang kinikimkim. Ngayon ko lang nailabas nang buo.
