Ito ang birthday ko na wala siya. Hindi siya sumakabilang buhay, pero sumakabilang bahay. Hindi ko inakalang mangyayari ito sa amin. Akala ko noon, lahat ng problema kayang ayusin kapag mahal mo ang isa’t isa. Akala ko, sapat na ang dasal, tiwala, at mahabang pasensya. Pero ngayon, heto ako—nagluluto ng spaghetti habang pinipilit ngumiti para sa anak ko, kahit na sa loob ko, pakiramdam ko parang may butas na hindi ko alam kung kailan muling mapupuno.
Ginawa ko ang lahat. Kinausap ko siya nang paulit-ulit. Nagmakaawa ako. Tinanggap ko pa ang mga paliwanag niya kahit alam kong hindi na totoo. Hanggang sa huli, ako na lang ang kumakapit. Dumating ang araw na sinabi niya nang diretso: ayaw na niyang umuwi. Hindi ko na siya mapipilit.
Sa simula, parang bumagsak ang mundo ko. Ang dami kong tanong—saan ako nagkulang? Paano na ang anak namin? Ano’ng sasabihin ko kapag hinanap siya? Pero kahit anong sakit, alam kong hindi puwedeng ako rin ang mawala sa sarili.
Mahal ko ang anak ko. Siya lang ang kasama ko ngayon sa bahay na minsan puno ng tawanan. Siya rin ang dahilan kung bakit kahit masakit, kailangan kong bumangon araw-araw. Ayokong maramdaman niya na kulang siya o nag-iisa siya. Bata pa siya—wala siyang ideya na ang simpleng “asan si Papa?” ay parang kutsilyong paulit-ulit na tumutusok sa dibdib ko.
Babae ang anak ko, at sa totoo lang, ‘yon ang isa pang dahilan kung bakit mas pinipili kong lumaban. Ayokong dumating ang araw na maranasan niya ang parehong sakit. Ayokong matutunan niya na normal lang palang iniwan ka. Gusto kong makita niya na kahit may umaalis, puwede pa ring buuin ang sarili, puwede pa ring maging masaya.
Marami na akong iniyak. May mga gabing pinipilit kong matulog kahit namamaga ang mata ko sa iyak. May mga umagang parang wala akong lakas bumangon. Pero alam ko, hindi ito ang katapusan ng kwento ko. Hindi ito ang tatak ng buhay naming mag-ina.
Kaya ngayong birthday ko, kahit gusto ko na lang sana magkulong at magdalamhati, pinili kong magluto, mag-ayos, at maghanda ng maliit na handa. Hindi para ipakita na okay na ako, kundi para ipaalala sa sarili ko na karapatan ko pa ring maging masaya, kahit minsan. Para sa anak ko. Para sa sarili ko.
Kahit hindi ko alam kung anong mangyayari bukas, alam kong kaya ko. Kaya naming dalawa. Darating ang panahon na hindi na masakit tuwing kaarawan ko. Darating ang araw na makikita ko ang sarili kong muling buo, mas matapang, at marunong magmahal nang hindi nauubos.
Sa ngayon, sapat na ang isang simpleng selebrasyon, isang yakap mula sa anak ko, at isang paalala na kahit iniwan ako, hindi ibig sabihin wala nang magmamahal sa akin—lalo na ako sa sarili ko.
