Tawagin mo na lang akong Kitty. Nineteen taong gulang ako, kaisa-isang anak ng isang single mom. Bata pa ang nanay ko—bale, 34 lang siya ngayon. Madalas nga akala ng iba, magkapatid lang kami kapag magkasama kami sa labas.
Hindi ko na itatanggi—hindi naman ideal ang buhay namin. Ang trabaho ni Mama ay isang sexy dancer sa isang club. Minsan naiinggit ako sa ibang kaibigan ko na may ina na nasa opisina, naka-blazer, o nagtuturo sa eskuwelahan. Pero ito ang realidad namin, at pinipilit ko namang intindihin kasi alam ko, ginagawa niya ‘yon para may maipakain sa akin at matustusan ang lahat ng kailangan ko.
Nang tumigil ako sa pag-aaral, pinili kong mag-focus sa online selling. Nakahanap ako ng paraan para kumita nang maayos kahit nasa bahay lang. In fairness, lumago rin ang maliit kong negosyo kaya nakaya kong tumayo sa sariling paa kahit papaano.
Sa gitna ng lahat ng ito, may boyfriend ako noon—si Carlo. Mas matanda siya sa akin, 25 na siya. Noong una, okay naman ang lahat. Sabi ko nga, buti na lang may sumusuporta sa akin, may kasama akong mangarap. Pero hindi ko alam, habang inaasikaso ko ang mga order at deliveries, iba na rin pala ang inaasikaso nila ni Mama.
Masakit. Hindi ko agad pinaniwalaan noong may nagsabi. Hanggang sa mismong mata ko na ang nakakita. Ang Mama ko at ang boyfriend ko—magkaakbay, magkausap na parang walang ibang tao sa paligid. Doon ko naramdaman na parang tinanggalan ako ng lakas. Hindi ko maipaliwanag kung alin ang mas mabigat: yung pagtataksil niya o yung katotohanang nanay ko ang kasama niya.
Dahil hindi ko na talaga kaya, nagpasya akong umalis sa bahay. Umupa ako ng maliit na silid—sapat lang para sa akin at sa mga paninda ko. Hindi ko sinabi agad kay Mama kung saan ako lumipat. Gusto ko munang mapag-isa, makapag-isip, at makahinga nang malalim. Pero sa kabila ng lahat, nanay ko pa rin siya. Kahit galit ako, hindi ko matanggal sa sarili ko ang pagmamahal ko sa kanya.
Hanggang ngayon, hindi ko alam kung paano ko siya haharapin. Paano mo uunawain ang isang taong ikaw mismo ang galingan mo pero siya rin ang unang sumugat sa’yo? Naiinis ako pero naiintindihan ko rin kung bakit siya humahanap ng pagmamahal. Siguro, pareho kaming may kulang sa buhay—siya, bilang babae, at ako, bilang anak na hindi sanay na may kaagaw sa atensiyon niya.
Pero alam ko rin na hindi tama. Hindi tama na nagsasama sila ng ex ko. Hindi tama na umuwi ako sa isang bahay na pareho ko silang makikita. Hindi ko alam kung may babalik pa sa dati sa amin ni Carlo, pero alam ko sa sarili ko na kailangan ko na siyang bitawan nang tuluyan.
Siguro isang araw, magkakausap din kami ni Mama nang maayos. Hindi para sumbatan siya o pilitin siyang magbago, kundi para lang mailabas ko lahat ng bigat na ito. Ayokong mabuhay nang puro galit. Gusto kong bumalik sa puntong kaya ko siyang yakapin at sabihing, “Okay lang, naiintindihan kita kahit papaano.” Pero hindi pa ngayon.
Sa ngayon, tinututo ko na lang ang sarili kong bumuo ulit. Baka balang-araw, mapapatawad ko siya nang buo. Pero hindi ibig sabihin na babalik din si Carlo sa buhay ko. May mga tao talagang hanggang alaala na lang dapat.
