Ako si Zen, at aaminin ko, hindi ko akalaing hahantong ako sa ganitong sitwasyon. Limang lalaki ang nanliligaw sa akin ngayon. Kung iisipin, parang isang magandang problema ‘yan—ang daming pagpipilian. Pero sa totoo lang, hindi madali.
Yung iba sa kanila, mabait naman, pero parang hindi pa handa sa seryosong buhay. Mahilig pa sa barkada, walang plano para sa hinaharap. Iyong tipong basta may maipost lang sa social media, masaya na. Hindi ko nakikita ang sarili ko sa tabi ng isang taong ganoon—parang hindi ko maipagkakatiwala ang kinabukasan ko.
Pero may isa. Isa lang talaga na tumatak sa isip ko. Responsable siya. Maalaga. May trabaho at plano sa buhay. Kapag kausap ko siya, ramdam kong seryoso siya sa intensyon niya. Hindi siya kagwapuhan, pero sobra akong humahanga sa ugali niya. Iniisip ko na kung may makakasama ako habambuhay, siya na sana.
Pero ito na nga ang problema ko. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin nang hindi siya mapapahiya: Mabaho ang hininga niya. Noong una, akala ko baka nagkataon lang. Pero paulit-ulit ko na siyang nakausap nang malapitan, at palaging ganoon.
Practical akong babae. Hindi ako pihikan sa itsura. Para sa akin, mas mahalaga ang karakter, disiplina, at kakayahan niyang bumuo ng pamilya. Kaya nga kahit ganito, hindi ko kayang basta-basta na lang siyang talikuran. Pambihira ang ugali niya. Sobrang bihira akong makatagpo ng lalaking may ganitong pananaw sa buhay.
Sinubukan ko na ring sabihin sa kanya nang mahinahon. Sabi ko, baka kailangan lang dagdagan ang pag-aalaga sa sarili. Hindi naman siya nagalit. Sinabi niyang three times a day siya mag-toothbrush at gumagamit pa ng mouthwash. Halata ko rin naman na conscious siya, kaya nahihiya ako kapag nababanggit ko pa ulit.
Pero kahit anong gawin niya, hindi nawawala ang amoy. Doon ko naisip, baka hindi simpleng problema lang ito. Baka may kinalaman sa kalusugan niya—siguro may problema sa tiyan o sa iba pang parte ng katawan na hindi basta basta naaayos ng toothpaste.
Ngayon, iniisip ko: Ano ba ang dapat kong gawin? Puwede ko ba siyang hikayatin na magpatingin sa doktor nang hindi siya mapapahiya? O baka naman ako na lang ang mag-adjust—maglaan ng kaunting distansya tuwing magkausap kami?
Hindi ko alam kung tama na pinipili ko pa rin siya kahit may ganito siyang problema. Pero sa puso ko, naniniwala akong mas mahalagang may kasama akong matino, may respeto sa akin, at may direksiyon sa buhay kaysa sa isang perpekto ang itsura pero walang ipagmamalaking ugali.
Sa ngayon, nagpapalipas muna ako ng panahon. Hindi ko minamadali ang desisyon ko. Ang alam ko lang, gusto ko siyang suportahan. Kung simpleng kondisyon lang ito, baka isang check-up lang ang solusyon. Kung seryoso man, andito ako para hindi siya mag-isa.
Sana isang araw, matutunan ko ring ipaliwanag sa kanya na hindi ito tungkol sa paghuhusga, kundi sa pag-aalala. Hindi naman siguro masama na gusto kong maging komportable kami pareho kapag magkasama.
