The buhay ko ay hindi naging madali mula pagkabata hanggang ngayon. Ako ay 27 taong gulang, may tatlong anak — siyam, anim, at tatlong taong gulang. Lumaki ako na walang magulang sa tabi ko. Ang kasama ko lang ay ang lolo at lola ko, na siyang tumayong mga magulang ko. Pero kahit ganoon, hindi naging madali ang lahat. Madalas akong iwasan at layuan ng mga kamag-anak dahil sinasabi nila na ako ay “paborito.” Hindi nila alam ang totoo — na likod ng tingin nilang espesyal, ay may mga sugat at lungkot akong tinitiis mag-isa.
Hindi ko nakilala ang papa ko. Ang mama ko naman ay umalis para magtrabaho bilang katulong noong tatlong buwan pa lang ako. Nang kinuha niya ako para makasama sa bago niyang pamilya, ginawa ko ang lahat para mag-adjust. Pero hindi nagtagal, kinailangan kong umalis dahil binastos ako ng stepfather ko. Sobrang sakit at takot ang naramdaman ko noon. Bumalik ako sa lolo at lola ko, at ipinagpatuloy ang pag-aaral kahit mahirap. Noong kolehiyo, nakilala ko ang lalaki na magiging asawa ko. Pero dahil sa pagmamadali at pagkukulang sa plano, hindi ko natapos ang pag-aaral.
Sa simula, maayos ang takbo ng buhay namin. May trabaho ang asawa ko dahil sa negosyo ng tatay niya. Pero nang magkahiwa-hiwalay ang pamilya nila, nag-iba ang lahat. Nawalan siya ng maayos na trabaho. Naging mabigat ang problema namin sa pera. Umabot pa sa punto na dahil sa hirap ng buhay, nagawa ng asawa ko ang isang pagkakamali na naging dahilan para siya ay makulong. Noong panahong iyon, pakiramdam ko gumuho ang mundo ko. Hindi ko alam kung paano ako babangon, pero pinili kong manatili sa tabi niya.
Maraming nagsasabi sa akin na hiwalayan ko na siya. Pero paano ko gagawin iyon kung wala akong mapag-iiwanan sa mga anak ko? Hindi ko rin kayang ipagkatiwala sila sa mama ko dahil natatakot akong maranasan nila ang naranasan ko sa stepfather ko. Kaya kahit mahirap, kinaya ko. Kapag nagbibigay ng tulong ang mama niya, dinadala ko ang mga anak ko para madalaw ang tatay nila.
Aminado ako, kasalanan din namin kung bakit ganito ang sitwasyon namin. Nagpadalos-dalos kami noon, walang sapat na plano sa buhay. Pero ayokong tuluyang masira ang pamilya namin. Ayokong maranasan ng mga anak ko ang lumaki na walang ama, gaya ng pinagdaanan ko. Ayokong maging “broken family” kami dahil alam ko kung gaano kasakit at kahirap iyon. Kahit pagod na ako, kahit maraming luha ang pumatak, pinipili ko pa ring lumaban para sa pamilya ko.
Ito ang buhay ko ngayon — puno ng takot, pangamba, at pag-asa. Hindi ko alam kung kailan magbabago ang lahat, pero umaasa ako na darating din ang araw na makikita ko ang asawa kong nakangiti ulit, at mararamdaman ko ang kapayapaan sa tahanan namin. Hangga’t kaya ko, pipiliin kong manatili, para sa mga anak ko at para sa pangarap na pamilya na buo pa rin sa kabila ng lahat.
