Ako ay 30, isang engineer. Ang fiancé ko naman ay 31, engineer din. Pareho kaming nagtatrabaho abroad, parehong maganda ang takbo ng career namin. Halos lahat ng tao sa paligid namin ay sinasabing kami na ang “perfect couple.” Magkasama kami ng 14 na taon simula pa noong college, at ngayong Disyembre, ikakasal na kami.
Lahat ng bagay para sa kasal—mula venue, gown, pagkain, photo at video coverage, at iba pang detalye—siya ang nagbayad. Aabot ito ng halos ₱1.5 milyon, at never niya akong pina-stress tungkol dito. Lagi niyang sinasabi sa akin, “Ang kailangan mo lang gawin ay magpakita sa kasal natin.” Kung iisipin mo, parang fairytale love story ito, di ba? Parang pangarap ng karamihan. Pero may parte ng kwento namin na hindi alam ng marami.
Noong 2022, nagkaroon siya ng pagkakamali. Oo, niloko niya ako. Hanggang ngayon, kahit napatawad ko na siya, bumabalik pa rin sa isip ko yung sakit at yung tanong na “Bakit niya ginawa?” Dati, lagi kong sinasabi sa sarili ko at sa mga kaibigan ko, “Walang second chance para sa cheater.” Pero nung ako na mismo ang nasa ganitong sitwasyon, iba pala.
Bakit ko siya pinatawad? Kasi naiintindihan ko kung bakit nangyari. Hindi ito para i-justify ang ginawa niya, pero gusto ko maging totoo. Dalawang beses niya akong niyaya magpakasal noon, at pareho kong tinanggihan. Hindi dahil hindi ko siya mahal, kundi dahil hindi pa ako handa. Sa loob ng 14 na taon naming relasyon, siya ang laging nagbibigay effort—siya ang laging nagmamahal, nag-aalaga, at nag-aadjust. Pero ako? Aaminin ko, hindi ko siya gaanong na-appreciate noon.
Sabi niya, isa ito sa dahilan kung bakit siya naghanap ng lambing sa iba. Yung babae raw, maalaga at malambing, bagay na hindi ko masyadong naibigay noon. Ang sakit marinig, pero naging wake-up call ito sa akin. Doon ko na-realize kung gaano ko siya kamahal at kung gaano siya kahalaga sa buhay ko.
Pagkatapos ng lahat, pinili niya ako. Iniwan niya yung babae at ginawa ang lahat para ipakita na ako lang ang mahal niya. Nagbago siya, at ramdam ko iyon. Mas naging open siya, mas nag-effort siya na maging transparent. Pinakita niya na handa siyang ayusin ang lahat para sa amin. At sa totoo lang, bumalik din ang tiwala ko sa kanya—unti-unti, kahit mahirap.
Ngayon, habang papalapit ang kasal, dapat siguro ang nararamdaman ko ay sobrang saya at excitement. Pero ang totoo? May takot pa rin ako. Minsan naiisip ko, “Paano kung mangyari ulit?” Tama ba na binigyan ko siya ng second chance? Tama ba na nagtiwala ulit ako?
Mahal ko siya. Alam kong mahal din niya ako. Hindi ko ito idedeny. Pero minsan, naiisip ko pang subukan siya para makita kung totoo bang nagbago siya—kahit alam kong hindi iyon magandang idea. Parang gusto kong makasiguro na hindi na ako masasaktan ulit. Pero paano? Wala namang kasiguraduhan sa kahit anong relasyon, di ba?
Kaya siguro ako nagkukwento ngayon, kasi gusto kong ilabas lahat ng bigat na ito. Hindi ko ito masabi kahit kanino. Ayokong i-judge nila siya. Ayokong masira ang tingin nila sa relasyon namin, lalo na’t malapit na ang kasal. Sa paningin ng lahat, kami ang perfect couple. Pero ako, eto—may takot, may kaba, at minsan may duda pa rin.
