Ang totoo, pagod na pagod na ako. Hindi lang dahil sa katawan ko, kundi pati sa isip at puso ko. Pitong taon na kaming mag-asawa pero hanggang ngayon, wala pa rin kaming anak. Sa bawat taon na lumilipas, mas lalo akong kinakabahan. Mas lalo akong napupuno ng takot, kasi hindi ko alam kung ano ba talaga ang problema.
Akala ko noong ikinasal kami, magiging masaya ang buhay namin. Magkakaroon kami ng sariling pamilya, magkakaroon ng mga tawanan sa bahay, at maririnig ko ang tawag na “Nanay.” Pero hindi iyon nangyari. At sa halip na suportahan ako ng asawa ko, ako pa ang sinisisi niya. Ang sakit lang marinig na sabi niya, “Sana iniwan na kita noon pa.” Parang wala na akong silbi sa kanya dahil hindi ko siya mabigyan ng anak.
Mas lalo pa akong nasasaktan kasi pati pamilya niya galit sa akin. Hindi na ako welcome sa kanila. May mga pagkakataon na ramdam ko ang mga tingin nila—parang sinasabi ng mata nila na ako ang may kasalanan kung bakit wala pa silang apo. Wala man silang sinasabi nang harapan, pero ramdam ko. At minsan, sinasabi pa ng asawa ko na nahihiya siya sa pamilya niya dahil wala pa kaming anak.
Ang tanong ko, kasalanan ko ba ito? Hindi ko alam kung ako ang may problema o siya. Pero sa totoo lang, ayaw niyang magpatingin sa doktor. Ilang beses ko na siyang inaya para magpa-check-up kami. Hindi naman para malaman kung sino ang baog, kundi para malaman kung may pag-asa pa kami. Para kung may kailangang gamutin, magawa namin habang may oras pa. Pero ayaw niya. Lagi niyang sinasabi, “Wala akong problema.” At doon ako mas natatakot, kasi paano kung siya ang may problema at ayaw niyang tanggapin?
Napakabigat nito para sa akin. Gusto kong maramdaman na magkasama kami sa laban na ito. Na hindi lang ako ang umaasa, kundi kami pareho. Pero minsan pakiramdam ko, mag-isa lang akong lumalaban. Lagi kong iniisip, bakit ba ganito? Bakit parang ako lang ang gustong gumawa ng paraan?
Alam ko na ang pagkakaroon ng anak ay hindi nakasalalay sa isang tao lang. May mga mag-asawa na pareho namang malusog, pero hindi pa rin nagkakaanak. Maraming dahilan—stress, lifestyle, edad, o minsan, sadyang hindi ibinibigay ng tadhana. Kaya hindi dapat sisihan. Pero bakit gano’n? Bakit parang ako lang ang may kasalanan?
Ngayon, iniisip ko na: hanggang kailan ako magtitiis? Mahal ko siya, oo. Pero mahal ko rin ang sarili ko. Hindi ko alam kung kaya ko pang tiisin ang ganitong klase ng sakit araw-araw. Ayokong dumating sa puntong mawalan na ako ng respeto sa sarili ko. Kaya ngayon, pinipilit kong alagaan ang sarili ko. Nagdarasal ako na sana magbago siya. Na makita niya na mas mahalaga ang pagkakaintindihan kaysa sisihan.
Kung hindi man kami magkaanak, sana maramdaman ko na mahal pa rin niya ako kahit hindi ako makapagbigay ng bata. Dahil ang kasal, hindi lang tungkol sa pagkakaroon ng anak. Tungkol ito sa pagmamahalan at pagtutulungan.
Pero minsan, hindi ko maiwasang itanong: Hanggang kailan ko kayang ipaglaban ang isang relasyon na ako lang ang lumalaban?
