Ako si Tatay John. Isa akong simpleng ama. Walang ibang hangad kundi ang mapalaki ang anak ko sa isang tahanang buo, maayos, at puno ng pagmamahal. Hindi kami mayaman. Hindi rin kami perpekto. Pero ibinigay namin ang lahat—oras, gabay, pangaral, pang-unawa, at pagmamalasakit—para sa kinabukasan niya.
Bata pa lang siya, alam ko nang malambot ang puso niya. Madaling maawa, madaling magmahal, madaling masaktan. Kaya mula’t simula, tinuro ko sa kanya ang kahalagahan ng respeto, ng komunikasyon, at ng pamilya. Lagi kong sinasabi sa kanya na sa pag-ibig, huwag siyang padadala lang sa bugso ng damdamin. Piliin niya ang taong hindi lang siya mamahalin, kundi igagalang din ang mga taong mahal niya.
Pero isang araw, bumangon kaming wala na siya.
Wala man lang paalam. Walang kasunod na mensahe. Wala kaming ideya kung saan siya nagpunta. Ang iniwan lang niya ay isang sulat na inilagay sa ibabaw ng kanyang unan. Sa sulat, sinabi niyang patawad. Patawad dahil pinili niyang sumama sa lalaking mahal niya. Patawad dahil hindi siya naging matapang para harapin kami. At patawad dahil iniwan niya kaming sugatan.
Walang eksaktong paliwanag kung bakit. Wala ring paglilinaw kung ano ang nagtulak sa kanya para gawin ito. Isa lang ang malinaw: hindi niya kami pinagkatiwalaan ng totoo niyang nararamdaman. At mas pinili niyang iwan ang tahanan na nagpalaki sa kanya, para sumama sa isang taong hindi man lang nagpakilala sa amin.
Hanggang ngayon, hindi ko alam kung paano ako magagalit sa anak kong minahal ko ng buong puso. Hindi ko rin alam kung paano ko siya patatawarin nang buo, gayong parang tinanggalan niya kami ng karapatang mapakinggan at makapagpaliwanag.
Sa loob ng bahay, tahimik. Wala ang mga tawa niya. Wala ang mga kwento niyang paulit-ulit. Wala ang anak kong palaging lumalapit sa akin para humingi ng payo, o kahit simpleng yakap kapag may problema siya.
Napaisip ako: saan kami nagkulang? Saan ako nagkamali bilang ama?
Sinusubukan kong intindihin. Baka nga mahal niya ang lalaking iyon. Baka nga sa puso niya, iyon ang tama. Pero paano naman kami? Hindi ba’t kami rin ang bahagi ng puso niyang iyon?
Ang totoo, nahihirapan akong magpatawad. Hindi dahil sa galit, kundi dahil sa bigat ng pagkabigo. Parang sinabuyan ng malamig na tubig ang lahat ng taon ng sakripisyo at pagtitiis namin para sa kanya. Parang biglang nabura ang mga alaala ng yakap niya tuwing uuwi ako galing trabaho. Ang tawag niyang "Tay" na punong-puno ng lambing.
Pero kahit sugatan, ayokong isara ang puso ko sa kanya. Ayokong isipin na wala na siyang balak bumalik. Ayokong tapusin ang kwento namin bilang mag-ama sa ganitong paraan.
Kaya heto ako ngayon. Gabi-gabing nagdarasal na sana, sa tamang panahon, bumalik siya. Sana maisip niyang hindi kailangan ng pagtakbo para maintindihan siya. Sana malaman niyang kahit nagkamali siya sa paraan, hindi ko isasara ang pinto para sa kanya.
Hindi ko alam kung saan ako magsisimula—sa paglimot ba ng sakit, o sa pag-unawa sa pagpili niyang sundin ang damdamin niya. Pero ang alam ko, ako pa rin ang ama niya. At kahit ilang pagkakamali pa, ang pagmamahal ko sa kanya ay hindi matutumbasan ng kahit anong sulat ng paalam.
