Hindi ko alam kung saan ako magsisimula, pero siguro mas magaan sa dibdib kung ikukuwento ko ang lahat. Ako si Lyndsey, 27 taong gulang, isang medical technologist, at lumaki akong si nanay lang ang kasama ko sa buhay.
Mula pagkabata, siya ang gumabay sa akin sa lahat—siya ang tumayong ama at ina, siya ang nagtinda sa palengke para may pangtuition ako, siya ang tumangging mag-asawa ulit para maibuhos ang lahat sa akin. Dahil doon, natuto akong magsikap, nagtapos sa kolehiyo, at ngayon ay nagtatrabaho sa isang ospital. Siya pa rin ang inuuwian ko gabi-gabi, siya pa rin ang sinisilip ko kapag nagpapahinga na.
Pero ngayon, may isang bagay na gustong-gusto ko sanang gawin—ang mag-asawa. Mahal ko ang boyfriend ko. Ilang taon na rin kaming magkarelasyon. Maayos siyang tao, at tanggap niya ang lahat ng meron ako—pati si nanay. Balak na naming magpakasal, pero… si nanay ayaw.
Hindi niya sinasabi nang diretso, pero ramdam ko. Kapag nag-uusap kami tungkol sa kasal, napapalitan ng lungkot ang kanyang mga mata. Kapag tinutukso siya ng mga kapitbahay na magiging biyenan na siya, ngumingiti siya pero kita mong pilit. Hanggang sa isang gabi, habang sabay kaming naghuhugas ng pinggan, bigla siyang nagsalita.
“Kapag nag-asawa ka na, sino na ang mag-aalaga sa akin?” tanong niya, habang pinupunasan ang baso. Tahimik lang ako. Napatigil ako sa pagkuskos ng plato. Hindi ko alam ang isasagot.
“Hindi ko naman sinasabing huwag ka nang mag-asawa,” patuloy niya. “Pero paano na ako?”
Napakabigat ng tanong. At mas mabigat pa ang pakiramdam na parang kulungan ang pagmamahal. Mahal ko si nanay, pero mahal ko rin ang pangarap kong magkaroon ng sariling pamilya.
Kinabukasan, naglakas-loob akong kausapin siya sa sala. Umupo ako sa tabi niya habang nanonood siya ng TV. Hinawakan ko ang kanyang kamay, malamig at nanginginig.
“Nay, hindi ko po kayo iiwan. Kahit mag-asawa ako, kayo pa rin ang nanay ko. Kayo pa rin ang uuwian ko. Puwede tayong magsama sa iisang bahay. Gusto ko rin po kayong maging lola… Gusto kong maranasan mong buhatin ang magiging anak ko.”
Naluha siya. Hindi siya agad nagsalita. Yumakap lang siya sa akin, mahigpit. Hindi pa man siya sumasang-ayon nang buo, pero ramdam kong unti-unti niyang nauunawaan.
