Ang hirap pala ‘pag may bigla kang naalala—isang simpleng alaala na bumalik sa'yo ng buo, parang pelikula. Ako po si Jimmy, 30-anyos, binata, at kasalukuyang nakatira sa Amerika. Pero minsan, kahit gaano kalayo na ang narating mo, may alaala talagang hindi mo matatakasan.
Anim na taon na ang nakalipas mula noong tumira kami sa isang apartment sa Maynila. Kasama ko ang mga magulang at mga kapatid ko. Sa katabing bahay namin nakatira si Jenny, isang payak pero magandang 14-anyos na dalagita. Tahimik siya, pero laging present sa paligid. Akala ko dati, napapadaan lang. Pero may mas malalim pala siyang dahilan.
Tuwing umaga, bago ako pumasok sa trabaho, ugali kong magdilig ng halaman. Doon ko lagi siyang nahuhuli—nakatayo sa pintuan, nakangiti, at tahimik lang na nakamasid. Minsan, nagsasalubong ang tingin namin, at bigla siyang lalayo, parang nahihiya.
Isang hapon, habang nag-aayos ako ng bisikleta sa harap ng bahay, bigla siyang lumapit. Kinabahan pa ako kasi bihira siyang makipag-usap. Tapos, sa sobrang simple at diretso ng sinabi niya, natigilan ako:
“Kuya Jimmy… sana ligawan mo ako ‘pag dalaga na ako.”
Parang tumigil ang mundo. Napangiti ako, medyo nahiya rin. Sinagot ko ng biro, “Baka gurang na ako n’un, Jenny.” Pero ang sagot niya ang hindi ko makakalimutan:
“Okay lang. Basta, I will wait for you.”
Natawa na lang ako noon. Bata pa siya, at sa isip ko, wala lang 'yon. Pero ngayon, parang hindi pala biro ang lahat.
Lumipas ang panahon. Nakapunta ako sa Amerika dahil sa trabaho, at dito na rin ako nanirahan. Hindi ako agad nagka-girlfriend. Hindi ko rin minadali ang buhay pag-ibig. Pero nitong mga nakaraang buwan, may mga gabi na hindi ko mapigilang maalala si Jenny—ang ngiti niya, ang boses niya, at ‘yung simpleng pangakong sinabi niya sa harap ng pinto.
Sinubukan ko siyang hanapin sa social media—Facebook, Instagram, kahit sa LinkedIn. Pero wala akong makitang profile niya. Wala rin akong koneksyon sa mga dati naming kapitbahay. Kaya ang natira lang ay ang tanong sa sarili ko:
“Babalikan ko ba ang alaala na matagal ko nang tinakasan?”
Alam kong posibleng may asawa na siya, may pamilya, o masayang namumuhay sa ibang direksyon ng mundo. At kung totoo man ‘yon, baka mapakanta na lang ako ng, “Jimmy, Jimmy please don’t cry…” tulad ng kanta. Pero parte ng puso ko ang nagsasabing baka… baka sakaling totoo ang sinabi niyang maghihintay siya.
Hindi ko alam kung ‘yung nararamdaman ko ay pagmamahal, guilt, o simpleng curiosity. Pero sigurado akong may bahagi ng pagkatao ko na nanatiling konektado sa alaala niya. At sa puntong ito ng buhay ko, gusto kong malaman ang katotohanan, kahit anong mangyari.
Kaya ngayon, isinusulat ko ito bilang isang tapat na pag-amin. Hindi ko alam kung mababasa niya ito o may makarating man sa kanya. Pero kung sakaling makarating man—Jenny, kung binata pa rin ako at dalaga ka pa rin, baka puwede nating ituloy ‘yung usapan natin sa harap ng pintuan.
At kung hindi man, salamat pa rin sa alaala. Kasi minsan, isang tapat na alaala ang kailangan para muling maramdaman mong buhay ka pa.
