Ang kamatayan ay laging nakakagulat. Wala talagang nakakaasa nito. Kahit ang mga may malubhang sakit, bihira silang naniniwalang ilang araw na lang ang natitira sa kanila. Sa isip nila, baka sa susunod na linggo pa. Pero hindi nila inaasahan na ang tinutukoy na “susunod na linggo” ay bukas na pala.
Hindi tayo kailanman handa. Laging may kulang. Laging may mga bagay tayong gusto pang gawin, pero hindi na nagkakaroon ng oras. Darating at darating ang wakas nang hindi inaasahan. Para sa mga asawa, ito'y sandaling puno ng luha. Para sa mga bata, isa lang itong mahaba at nakakaantok na seremonya na hindi naman nila lubos na nauunawaan (buti na lang).
Ganito rin ang nangyari sa tatay ko. Mas lalo pa ngang hindi inaasahan ang pagkawala niya. Nawala siya sa edad na 27—parehong edad kung kailan nawala ang ilang sikat na musikero. Napakabata niya. Sobrang bata. Hindi siya artista. Hindi rin siya singer. Pero ang sakit, hindi namimili. Basta na lang dumarating.
Iniwan niya ako noong ako’y bata pa. At doon ko unang natutunan kung ano ang ibig sabihin ng burol at libing. Walong taon at kalahati pa lang ako noon—tama lang ang edad para maramdaman ang matinding pangungulila habang buhay. Kung mas nawala siya nang mas maaga pa, baka wala akong alaala tungkol sa kanya. Baka wala ring sakit. Pero mas masakit yata ang lumaki nang walang ama.
Pero ako, nagkaroon ako ng tatay.
Isang tatay na seryoso pero marunong magpatawa. Yung tipong may joke muna bago ka pagalitan—para hindi masyadong mabigat ang pakiramdam. Isang tatay na may halik sa noo tuwing gabi bago ako matulog. Isang tatay na alam mong nariyan kahit hindi mo siya tinatawagan.