Hi, gusto ko lang ilabas ang lahat ng bigat na dinadala ko. Hindi ko na kayang itago pa kasi ilang buwan na akong nagdurusa at walang makausap na tunay na makakaintindi. Sana sa pagbabahagi ko nito, kahit paano ay gumaan ang pakiramdam ko.
Ako ay 39 taong gulang at may partner na 41. Akala ko noon, kumpleto na ang buhay ko. May pamilya, may kasamang mahal ko, at magiging masaya kami para sa mga anak namin. Pero hindi pala ganun kadali ang buhay. Simula nang mabuntis ako, napansin ko nang may kakaiba sa kanya. Palagi siyang wala sa sarili, parang laging balisa. Lagi niyang sinasabi na may masamang balak daw sa kanya, na may gustong pumatay sa kanya, at pati pamilya ko daw gusto siyang saktan. Noong una, inintindi ko siya kasi baka pagod lang o stress. Pero habang tumatagal, mas lumalala.
Pagdating ng araw ng panganganak ko, umaasa akong magiging sandigan ko siya. Pero hindi siya nandiyan para sa akin. Habang hirap na hirap ako sa ospital, wala siya. Sabi niya kasi takot daw siya, kaya laging tumatakbo kung saan-saan. Ang sakit, kasi iyon yung oras na pinaka-kailangan ko siya, pero iniwan niya ako.
Pagkatapos kong manganak, nagtrabaho siya sa shop ng kapatid niya. Akala ko magiging maayos na ang lahat, pero mali ako. Iba na siya. Palagi siyang iritable, parang wala sa sarili. Hindi ko alam, kinokontak na pala niya ang ex niya. Humingi pa siya ng tulong dito para makaalis ng bansa, kasi iniisip niyang may masamang balak pa rin sa kanya. Ang mas masakit, sinabi niya raw sa ex niya na hiwalay na kami. At ang tanga ng ex niya, naniwala at tinulungan pa siyang makapunta ng Maynila.
Isang araw, bigla na lang siyang nawala. Walang paalam, walang paliwanag. Ilang buwan akong walang balita sa kanya. Hindi ko alam kung nasaan siya, kung kumakain ba siya, kung buhay ba siya. Ang hirap-hirap kasi kailangan kong magpakatatag para sa mga anak namin, pero sa loob ko, wasak na wasak ako. Hanggang sa may isang babae na nag-add sa akin sa Facebook. Nagpakilala siyang pinsan ng partner ko at nurse daw siya. Kinausap niya ako, tinanong ng kung anu-ano, at sinagot ko lahat kasi akala ko totoo siya. Ilang buwan din kaming nag-uusap, pero habang tumatagal, may kutob akong siya yung kabit ng asawa ko.
Hanggang isang araw, dumating ang pinakamasakit na totoo. Tumawag ang partner ko at sinabi niya sa akin na maghanap na lang daw ako ng iba kasi may nahanap na siyang babaeng makakasama. Para akong gumuho. Wala kaming naging away, wala kaming pinag-usapang hiwalayan. Hindi ko matanggap na ganun lang siya. Ilang buwan akong umiiyak. Hindi ako makakain, hindi makatulog. Sobrang sakit. Lalo akong naaawa sa mga anak namin kasi hindi nila deserve na mawalan ng tatay.
Ngayon, hindi ko pa rin alam kung paano ako makakabangon. Pero isang bagay ang malinaw: ayokong maranasan ng iba ang ganitong sakit. Sana makarma silang dalawa, kasi ang galing nilang manloko. Ang sakit, sobra. Hanggang ngayon, bitbit ko pa rin yung sakit na iniwan nila sa puso ko.
