Ang bigat sa dibdib. Hindi ko na kayang itago. Araw-araw ko itong iniisip. Hindi ako mapakali. Paulit-ulit sa isip ko ang tanong, “Paano kung malaman ni Mama? Paano kung malaman ng girlfriend ko?” Ang totoo, may nabuntis akong kaibigan.
Hindi ko rin naman sinasadyang mangyari ‘to. Nadala lang siguro sa sandaling kapusukan. Wala namang label sa amin, tropa lang talaga — pero may nangyari. At ngayon, buntis siya. Ako lang at siya ang nakakaalam. Wala pang may alam sa bahay. Lalo na ang girlfriend ko, na mahal ko naman talaga. Hindi niya deserve ‘to. Pero ito na ang katotohanan.
Aaminin ko, takot ako. Relihiyoso ang pamilya ko. Malaking gulo ‘to kapag nalaman nila. Ayoko silang masaktan. Ayokong mawala ang tiwala nila. Pero alam ko, hindi ko pwedeng patagalin. Kailangan kong humarap. Kailangan kong aminin — sa sarili ko, sa kanila, sa lahat. At higit sa lahat, kailangan kong panagutan.
Pinag-iisipan ko kung paano ko sisimulan. Gusto ko silang kausapin sa tamang oras. Gusto ko sanang sabihin,
“Ma, Pa, may isang bagay akong kailangang aminin. Alam ko pong mali, at ikinalulungkot ko po… pero may nabuntis po ako. Handa po akong panindigan.”
Hindi man nila agad matanggap, sana makita nilang nagsisisi ako. Sana makita nilang handa akong harapin ang resulta ng mga desisyon ko.
Sa girlfriend ko, mas mabigat. Paano ko siya titingnan sa mata? Pero ayoko rin siyang paasahin sa kasinungalingan. Masakit man, gusto kong magsabi ng totoo. Gusto kong humingi ng tawad at sabihing, “Hindi kita niloko dahil hindi kita mahal. Nagkamali ako. Pero gusto kong ayusin, kung kaya pa.”
Hindi ko alam kung ano’ng mangyayari pagkatapos. Siguro iiyak ako. Siguro iiyak sila. Pero sa kabila ng lahat, gusto kong maging totoo. Gusto kong maging lalaki na may paninindigan.
Ngayon, ito ang unang hakbang — ang pag-amin. Umaasa ako na sa tamang panahon, sa tamang paraan, mapapatawad ako. At sana, kahit papaano, mabuo muli ang tiwala ng mga taong mahal ko.
