Ang limang taong relasyon ko kay AJ (28/M) ay puno ng sakripisyo. Nagsimula kami bilang mag-jowa ng dalawang taon at pagkatapos ay mag-LIP ng tatlong taon. Isa akong public employee, siya ay driver noon. Sinuportahan ko siya kahit wala siyang pera—ako ang nagbabayad ng dates, damit, sapatos, at pati upa ng bahay nila. Dahil sa tulong ko, nakapagtapos siya sa TESDA at nakapagtrabaho sa malalaking kumpanya bilang mekaniko.
Dumating ang pinakamalaking pagsubok nung papa niya ay nagkasakit sa baga at nawala sa trabaho. Inalok ko silang manirahan sa maliit kong apartment at ako ang nagbayad ng hospital bills. Nang gumaling ang papa niya, nagkasakit naman ang mama niya at kailangan daw ng dialysis. Handang ibenta ang bahay at motor para matulungan siya, pero sa awa ng Diyos, gumaling din ang mama niya. Sa kasamaang palad, ako naman ang nagkasakit—diagnosed na may depression—at iniwan niya ako.
Pero sa kabila ng lahat ng ito, ako naman ang nagkasakit—diagnosed na may depression. Sa panahon ng sakit ko, iniwan niya ako. Dumating sa puntong pinaalis ko pa ang magulang niya sa apartment ko dahil isa rin sila sa nakapag-trigger ng sakit ko. Sa parehong buwan, na-offeran siya ng trabaho sa Singapore. Naiwan ako at ang mama ko sa bahay habang inaasikaso niya ang mga papers niya. Nag-leave ako sa trabaho para masigurong kompleto lahat ng kailangan niya, mula documents hanggang CV. Paubos na rin ang savings ko, kaya napilitan kaming ibenta ang motor namin, ₱60,000 ang halaga, pero ₱14,000 lang ang ibinigay niya sa akin. Sabi ko pa, kung kulang pa, ibenta na rin ang apartment ko, pero tinago ng mama ko ang titulo.
Nakapag-abroad siya, pero mas lumala ang sakit ko. Dalawang linggo pa lang siya sa Singapore, iniwan niya na ako. Doon ko naramdaman na baka ginamit lang ako noon—ako lang ang naging resource niya sa oras ng pangangailangan. Ilang buwan kong iniyakan at sa puntong gusto ko na ring sumuko, inisip ko ang pamilya ko. Sa kabila ng depression, nandiyan ang mga kapatid at pamilya ko para alalayan ako. Pinili kong blinock siya at tanggapin na hanggang doon na lang ang relasyon namin.
Ngunit noong January, nagdesisyon akong bumalik sa dream job ko at ayusin ang buhay ko. Unti-unti, gumaling ang katawan at isip ko. Noong July 19, in-unblock ko siya. Nag-message at tumawag siya, sinabing namiss daw niya ako, mahal pa rin daw niya ako, at may nakakausap siyang babae sa Singapore. Pero sinabi niyang naaalala niya na ako ang nandiyan nung wala siya. Pinili kong maging tapat sa sarili—sinabi ko na may bago na ako, si Art, kapwa government employee. Pinakilala na niya ako sa pamilya at kamag-anak niya kahit ilang linggo pa lang kami. Sa kabila ng pagiging bago ng relasyon, handa na rin niyang hingin ang kamay ko.
Sa confession na ito, gusto kong sabihin na kahit gaano kalalim ang sakit at sakripisyo ko noon, natutunan kong bumangon. Natutunan kong mahalin ang sarili ko at kilalanin ang tao na tunay na handang maging kasama ko sa magandang kinabukasan. Sa awa ng Diyos, natagpuan ko na ang pag-ibig na nagbigay pag-asa at ligaya sa buhay ko—isang pag-ibig na hindi lang sa salita, kundi sa gawa at respeto.
