Gusto ko sanang ibahagi ang isang bagay na matagal ko nang iniisip at nararamdaman, pero hindi ko lang masyadong nasabi sa boyfriend ko. Mahal na mahal ko siya, at sobrang grateful ako sa pagmamahal at pag-aalaga niya sa akin. Pero sa totoo lang, may mga pagkakataon na sobra na talaga siya.
Parang laging may mata siya sa akin, 24/7 CCTV mode. Kahit saan ako pumunta o anong ginagawa ko, gusto niyang malaman. Kapag hindi ako agad sumagot sa chat o tawag, hindi siya mapakali. Nagtatanong siya ng mga detalye — saan ako, sino ang kasama ko, anong oras ako babalik. Minsan, parang hindi na ako yung may sariling buhay kasi halos wala na akong personal na espasyo.
Naiintindihan ko naman na ginagawa niya ito dahil mahal niya ako at ayaw niya akong mapahamak. Gusto niya lang siguraduhin na ligtas ako at wala akong problema. Pero sa dami ng pagmamahal at pag-aalaga niya, unti-unti na akong nararamdaman na parang nasasakal ako. Hindi ko na maramdaman yung kalayaan na dati-dati kong nararamdaman. Parang nawawala yung excitement at natural na flow ng relasyon namin.
Hindi ko gustong masira ang samahan namin. Ayokong isipin niyang lumalamig ako o nawawalan ako ng pagmamahal. Pero gusto ko ring maintindihan niya na importante rin para sa akin ang magkaroon ng personal na espasyo at tiwala. Hindi ibig sabihin na kapag hindi ako agad sumagot o kapag may mga ginagawa akong hindi niya nalalaman ay nilalampasan ko siya o iniwan ko siya. Sa halip, gusto ko lang na may respeto siya sa pagiging sarili ko.
Minsan, natatakot ako na kung ganito ang magpapatuloy, baka dumating ang araw na mapagod ako. Hindi ko gusto yun, dahil mahal ko siya at gusto ko siyang makasama. Pero alam ko rin na para maging matatag ang relasyon, kailangan din na may balanse sa pagitan ng pagmamahal at kalayaan. Kailangan magtiwala kami sa isa’t isa para hindi maging mahigpit o nakakabagot ang pagsasama.
Gusto kong ipaliwanag sa kanya na ang pagmamahal ay hindi lang tungkol sa pagiging laging magkasama o laging nakikita ang isa’t isa. Ang pagmamahal ay tungkol din sa pagtitiwala, pag-unawa, at pagbibigay ng kalayaan na maging sarili. Kapag sobra-sobra ang kontrol o pagmamanman, hindi na ito pagmamahal kundi pagkukulang sa tiwala.
Sana magkaroon kami ng bukas na pag-uusap kung saan pareho naming mailalabas ang aming nararamdaman nang hindi nasasaktan ang isa’t isa. Gusto kong malaman niya na hindi ko siya nilalabanan, kundi gusto ko lang na mas maayos at mas masaya ang samahan namin kung bibigyan kami ng espasyo at respeto.
Ayoko ng relasyon na puro kontrol at pagdududa. Ayoko rin ng relasyon na parang kulungan. Gusto ko ng relasyon na puno ng pagmamahal, tiwala, at respeto. Sana maintindihan niya na para mas tumibay ang pagmamahal namin, kailangan din niyang bigyan ako ng personal na espasyo at huwag siyang matakot na mawala ako dahil hindi yun ang nangyayari.
Mahal ko siya at sana mahal niya rin ang parts ng buhay ko na hindi niya nakikita. Sana pahalagahan niya ang pagiging ako, hindi lang bilang girlfriend niya kundi bilang tao na may sariling mundo, pangarap, at pangangailangan. Sana maging mas bukas siya sa ideya na ang pagmamahal ay hindi dapat dahilan ng pagkapikon o pagkontrol, kundi daan para mas lumago ang tiwala at respeto.
