Ako si Lino, 28 years old, at ito ang kwento ko. Dalawa lang kaming magkapatid na lalaki, ako at ang kuya kong si Mondie. Bata pa lang kami, ramdam ko na ang pagkakaiba ng trato sa amin.
Si Kuya ang bida. Siya ang laging pinupuri, ang laging tampok sa usapan ng mga magulang namin. “Si Mondie, honor student na naman,” proud na proud si Papa habang ikinukuwento sa mga kamag-anak. Si Mama naman, palaging may baon na papuri para sa kanya: “Napakatalino ng panganay ko.”
Ako? Ako ang pasaway. Ako ang laging may reklamo, laging napapagalitan. Madalas nila akong pagsabihan sa harap ng iba, kahit may bisita pa:
“Lino, wala kang mararating kung di ka magsipag gaya ng kuya mo.”
Para bang hindi sapat ang lahat ng ginagawa ko. Kahit anong subok kong bumawi, laging may mali.
Isang eksena na hindi ko makalimutan: May handaan sa bahay, birthday ni Papa. Andun ang lahat ng kamag-anak. Biglang tinanong ako ng Tita ko, “Lino, anong plano mo sa college?” Hindi pa ako nakakasagot, singit agad si Mama:
“Ay naku, hindi ka pa makakaasa diyan. Puro laro ang alam niyan.”
Nagkatawanan ang lahat, at doon ko naramdaman ang pinaka-matinding hiya.
Simula noon, unti-unti akong nawalan ng gana sa pag-aaral. Sa totoo lang, nakakapagod pilit habulin ang tingin ng mga magulang mo kapag ramdam mong hindi ka nila pinaniniwalaan. Kaya nagdesisyon akong huminto sa college. Ang sakit, pero sabi ko sa sarili ko: “Hindi dito magtatapos ang buhay ko. May gagawin ako.”
Doon nagsimula ang laban ko. Nagbenta ako ng men’s apparel online at sa mga tiangge. Araw-araw, bitbit ko ang mga paninda sa jeep, pawis at pagod pero wala akong pakialam. Kahit umuulan, naglalako ako para lang may benta. Unti-unti, kumikita ako. Hanggang dumating ang araw na nakapag-ipon ako ng sapat para pumasok sa pagbebenta ng pre-owned na kotse. Doon tuluyang nagbago ang buhay ko.
Ngayon, hawak ko na ang pangarap ko. May sarili akong bahay, stable na negosyo, at kaya ko nang bilhin ang mga bagay na dati pinapangarap ko lang. Pero habang ako umasenso, ang kuya ko, na dati’y bida, ay nanatiling empleyado. Hindi siya nakakaipon, at madalas pa ring humihingi ng tulong kina Mama at Papa.
Isang gabi, tinawagan ako ni Mama. Mahina ang boses niya, parang may dinadala.
“Anak, tulungan mo naman ang kuya mo. Hirap siya ngayon,” sabi niya.
Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Biglang bumalik lahat ng alaala—lahat ng pangmamaliit, lahat ng beses na ipinahiya nila ako, lahat ng gabing umiiyak ako nang palihim dahil pakiramdam ko walang naniniwala sa akin.
Sabi ko, “Ma, naaalala mo ba yung mga sinabi ninyo noon? Na wala akong mararating? Na wala akong silbi?”
Narinig ko siyang humikbi. “Anak, patawarin mo kami. Nagkamali kami. Nagpadala kami sa paghanga kay kuya mo noon. Pero mahal ka namin. Nagsisisi kami.”
Narinig ko ring nagsalita si Papa. Humingi rin siya ng tawad. Noon ko lang naramdaman ang bigat na bumibitaw sa dibdib ko. Pero kasabay nun, may tanong na pumipigil sa isip ko:
“Tutulungan ko ba si Kuya? O hayaan ko siyang magsikap katulad ko?”
Hindi ko alam ang tamang sagot. Totoo, pamilya ko siya. Totoo, wala siyang kasalanan sa kung paano ako tinalikuran ng mga magulang ko noon. Pero paano ko tatanggalin ang sakit na iniwan nila?
