Ang pangalan ko ay Susie, 43 years old. Bata pa lang ako ay nagpakasal na ako sa edad na 19. Sa loob ng maraming taon, sinubukan kong hanapin ang tamang pag-ibig, pero tila palaging may kapalit na lungkot. Apat na beses na akong nabiyuda. Ang una kong asawa ay namatay sa aksidente sa motor matapos lang ang isang taong pagsasama. Wala kaming anak at maiksi lang ang panahong iyon, pero sobra na agad ang sakit ng pagkawala.
Matapos ang ilang taon, nagkaroon ako ng bagong pag-asa sa pag-ibig. Pangalawa kong asawa, masaya kami sa simula, pero isang araw habang umiinom kasama ang mga kaibigan, bigla na lang siyang inatake sa puso at pumanaw. Wala akong magawa kundi umiyak at tanggapin muli ang kapalaran. Pero hindi ko pa rin pinanghinaan ng loob. Sa ikatlong pagkakataon, muling tumibok ang puso ko. Nagpakasal ako, at noong araw pa lang ng aming honeymoon, nadulas siya sa hagdanan ng hotel at namatay. Hindi ko alam kung matatawa ako o iiyak dahil para na akong nasa pelikula.
Naging mahirap ang lahat, pero sa kabila ng takot, binigyan ko pa rin ng pagkakataon ang puso kong magmahal. Nakilala ko ang isang lalaking mabait at responsable. Tatlong taon kaming nagsama at sa wakas, nagkaroon ako ng anak na babae. Akala ko ito na ang kasagutan sa lahat ng dasal ko. Ngunit makalipas ang ilang taon, nagkasakit siya ng cancer at pumanaw din. Sa bawat yugto ng buhay ko, may halong tuwa, ngunit nauuwi pa rin sa lungkot. Sobrang sakit mawalan ng minamahal nang paulit-ulit.
Ngayon, natatakot na talaga akong muling magmahal o magpakasal. May nunál ako sa gilid ng mata, at sabi ng matatanda, kapag may nunál sa daanan ng luha, malas daw sa asawa. Hindi ko alam kung totoo ito, pero minsan hindi ko maiwasang maniwala, lalo na’t sunod-sunod ang nangyayari sa buhay ko. Baka nga totoo ang pamahiin, o baka ako lang talaga ang walang swerte sa pag-ibig.
Sabi ng ibang tao, itigil ko na raw ang pag-aasawa at ituon na lang ang buhay ko sa anak ko. Sa ngayon, ‘yun ang ginagawa ko. Pinipilit kong maging masaya bilang ina. Ayokong malulong sa lungkot o sisihin ang sarili. Hindi ko alam kung darating pa ang taong makakasama ko habang buhay. Pero kung hindi man, basta kasama ko ang anak ko, sapat na ‘yun para sa akin. Hindi man ako pinalad sa pag-ibig ng lalaki, sigurado akong pinagpala naman ako sa pagmamahal ng isang anak.
