Ako nga pala si Junel, 28-anyos, binata, at nagtatrabaho bilang computer engineer sa Maynila. Tahimik lang akong tao, mas gusto ko ang bahay at trabaho kaysa sa mga lakwatsa. Pero minsan, kahit gaano ka pa ka-focus sa goals mo, may darating talaga sa buhay mong babaguhin ang plano mo—at puso mo.
Noong nakaraang taon, nagbakasyon ako sa amin sa Tarlac. Pista noon sa bayan namin. Naaalala ko pa, ang daming tao, may mga palaro, banda, street food, at perya. Matagal-tagal na rin akong hindi umuuwi kaya na-miss ko ang simpleng saya ng buhay sa probinsya.
Kasama ko ang pinsan kong si Arnel. Niyaya niya akong mag-bingo sa may plaza. Wala lang, trip lang. Sabi ko nga, “Sige na nga, matagal-tagal na rin akong di nag-bingo.” Habang naglalaro kami, may biglang nagsalita sa mic—yung nag-aanunsyo ng tawag. Nang itaas ko ang ulo ko para tingnan kung sino ‘yon, parang tumigil ang oras.
Doon ko siya nakita—si Kristine.
Nag-eemcee siya sa bingo. Nakasuot siya ng simpleng T-shirt at jeans, naka-puyod lang ang buhok. Pero ang lakas ng dating niya. Hindi siya ordinaryong babae. Parang artista—actually, hawig niya si Marian Rivera. Pero bukod sa ganda, may kakaiba sa kanya. Hindi ko maipaliwanag, pero parang bigla akong napatulala.
Napansin yata ako ni Arnel na tahimik. Bigla niyang sinabi, “Gusto mo ipakilala kita?”
Siyempre, nahiya ako sa una. Pero dahil makulit si Arnel, nilapitan niya si Kristine. At ayun, nagkausap kami. Mabait si Kristine. Palangiti. Simple pero may dating. Tinanong ko kung matagal na siyang nag-eemcee. Sabi niya part-time lang ‘yon tuwing fiesta. Tumutulong siya sa kamag-anak niya na organizer ng perya.
Nalaman ko na first year college lang ang natapos niya, kasi kinapos sila sa panggastos. Breadwinner siya sa pamilya. Wala siyang reklamo. Sabi niya, sanay na siyang magsakripisyo para sa nanay at kapatid niya.
Doon ako mas humanga sa kanya. Hindi siya maarte. Hindi rin siya nagpa-impress. Totoo lang siyang tao. At doon nagsimula ang madalas kong pag-uwi sa Tarlac.
Tuwing weekend, umuuwi ako. Minsan, nagdadala ako ng pasalubong. Minsan, nandun lang ako para kumain ng kwek-kwek at fishball kasama siya. Walang sosyal, walang arte. Pero sobrang saya ko.
At sa di inaasahang panahon, sinagot niya ako.
Akala ko, doon na matatapos ang kwento—masaya at kumpleto. Pero siyempre, hindi ganon kadali ang lahat. Nung nalaman ng mga magulang ko ang tungkol kay Kristine, bigla silang naging malamig.
“Sigurado ka ba sa kanya?” tanong ng papa ko. “Hindi siya nakatapos, anak. Baka pabigat lang siya sa’yo balang araw.”
Sabi naman ng mama ko, “Anak, hindi ko sinasabing masama siyang tao. Pero gusto lang namin ng ka-level mo. Sayang ang pinag-aralan mo kung ‘yan lang ang magiging partner mo.”
Ang sakit. Parang hindi nila nakikita ang pagkatao ni Kristine. Para bang kulang siya dahil lang sa estado niya sa buhay. Hindi nila alam kung paano niya ako pinapasaya. Kung gaano kabait at maalaga siya. At higit sa lahat, hindi nila alam kung gaano ko siya kamahal.
Gusto kong ipaglaban si Kristine. Gusto kong isigaw na siya ang pinili ng puso ko. Pero hindi ko rin kayang talikuran ang mga magulang ko. Sila ang dahilan kung bakit ako nakaabot sa kung nasaan ako ngayon. Malaki ang utang na loob ko sa kanila.
Hanggang ngayon, nandito pa rin ako sa gitna. Gabi-gabi, nag-iisip ako. Puso ko o magulang ko? Masaya ako kay Kristine, pero paano kung habangbuhay akong hindi matanggap ng pamilya ko dahil sa kanya? Kaya ko ba ‘yon?
Pero naiisip ko rin—paano kung iwan ko si Kristine? Paano kung siya pala talaga ang para sa akin, at pinakawalan ko lang siya dahil sa takot? Kaya ko bang mabuhay na may "what if" sa puso ko?
Gusto ko lang ng simpleng buhay. Gusto ko ng kasama sa hirap at ginhawa. Hindi ko kailangan ng mayaman o may titulo. Ang gusto ko ay yung taong totoo at maaasahan. Si Kristine ‘yon.
Sana, isang araw, matanggap din siya ng pamilya ko. Sana makita nila yung nakikita ko sa kanya. At sana, hindi pa huli ang lahat para sa amin.
Ngayon, hindi pa tapos ang kwento. Pero ang puso ko, alam ko na kung sino ang mahal ko.
