Ang pag-ibig, akala ng karamihan puro kilig, tawanan, at masasayang moments. Akala mo sapat na ang araw-araw na “good morning” text, sabayang panonood ng pelikula online kahit LDR, o yung maikling tawag bago matulog. Hindi ko rin agad naintindihan na may panahon pala sa relasyon na kailangan mong matutong maghintay, umunawa, at manahimik, hindi dahil hindi mo na siya mahal, kundi dahil gusto mong makita siyang matupad ang pangarap niya.
Ako si Jek. Isang simpleng lalaki na umiibig ng totoo. Masaya ako sa relasyon namin ng girlfriend ko. Hindi man perpekto, pero ramdam ko yung lalim ng samahan namin. Pareho kaming masayahin, pareho ng trip sa pagkain, at hilig naming tumawa sa simpleng bagay. Dati, araw-araw kaming nagkakakulitan. Kahit pa magkaibang lugar kami, ramdam ko na palagi siyang nariyan. Pero ngayon, ibang klaseng tahimik ang bumalot sa amin.
Isang eksena na hindi ko makalimutan:
Noong isang gabi, umuulan. Yung tipong malamig at nakakapanlamig ng damdamin. Nakahiga ako sa kama, naka-on ang ilaw pero wala akong gana kahit mag-scroll sa phone. Tiningnan ko yung huling chat namin — “Review lang ako ha, love. Miss you.” — na sinend niya tatlong araw na ang nakaraan. Binuksan ko ang messenger, tinitigan ko yung pangalan niya. Gustong-gusto ko siyang i-message. Gusto kong sabihin, “Love, pagod na ako. Miss na miss na kita.” Pero hindi ko ginawa.
Pinili kong manahimik.
Hindi dahil wala akong pakialam, kundi dahil ayokong istorbohin siya. Alam ko gaano kabigat ang review season para sa kanya. Paulit-ulit niyang sinabi noon na ito ang pangarap niya — ang makapasa sa board exam. Kaya bilang partner niya, responsibilidad kong sumuporta, hindi magdagdag ng bigat.
Pero aaminin ko, may mga gabi talaga na nadadala ako ng lungkot. May mga tanong na bumubulong sa isipan ko:
“Mahal pa ba niya ako?”
“Naiisip pa ba niya ako sa dami ng inaaral niya?”
“Hanggang kailan ako maghihintay ng ganitong katahimik?”
Pero sa kabila ng lahat ng tanong, nananatili ako.
Tuwing naiisip kong pagod na siya sa pag-aaral, iniisip ko rin na baka ako lang ang tanging tahimik na sandalan niya. Yung alam niyang hindi siya huhusgahan, hindi siya paaalalahanin ng “kulang ka sa oras,” kundi yung tipo ng pagmamahal na hindi naghahanap ng atensyon, kundi nagbibigay ng espasyo.
Kapag nakikita ko ang mga lumang photos namin — yung mga selfie namin habang kumakain ng street food, o yung huling gala namin sa Luneta — naiiyak ako minsan, hindi dahil sa lungkot, kundi dahil proud ako. Proud ako sa kanya. Proud ako sa sarili ko na kahit mahirap, kaya kong maghintay. Kasi ang iniintay ko, hindi lang siya. Iniintay ko rin yung version niya na matutupad ang pangarap. At alam kong kapag nandoon na siya, babalik siya sa akin — mas buo, mas masaya.
Para sa mga kagaya ko na tahimik na naghihintay:
Hindi nakakababa ng pagkatao ang maghintay. Hindi nakakabawas ng pagmamahal ang hindi araw-araw magparamdam. Minsan, ang pinakamatinding uri ng pagmamahal ay ‘yung kaya mong umiwas saglit, hindi para mawala, kundi para hayaan siyang lumipad — at maniwala ka, babalik siya sa’yo kapag handa na kayong magtagumpay nang magkasama.
Hindi man ako bumida sa kwento niya ngayon, okay lang. Kasi alam kong darating ang araw, magkakasama kami sa bagong eksena — hindi na umiiyak sa tahimik na gabi, kundi nagtatawanan habang hawak-kamay, proud sa kung saan kami dinala ng tiyaga, pag-unawa, at pagmamahal.
Kaya habang wala pa siya, habang abala pa siya sa pag-abot ng bituin niya, dito lang ako — tahimik, matatag, at nagmamahal.
