Alam kong baka mabigla kayo sa sulat na ito. Baka magalit, malungkot, o madismaya. Pero sa totoo lang, wala na akong ibang maisip na paraan para sabihin sa inyo ang matagal ko nang itinatago. Hindi ko na po kayang dalhin mag-isa ang bigat sa dibdib ko.
Gusto ko pong maging tapat. Simula pa lang, alam ko nang mali ang nangyari. Alam ko pong hindi ito tamang panahon, at hindi ito ang desisyong ipagmamalaki ko. Pero nangyari na po, at wala nang ibang paraan kundi harapin ang katotohanan.
Ma, Pa… nakabuntis po ako.
Pasensiya na po kung nadala ako ng kapusukan. Hindi ko po ito pinlano. Nangyari ito dahil sa isang gabing pareho kaming mahina. Wala pong ibang nakakaalam kundi ako at siya—ang tropa kong matagal ko nang kakilala. Nagkamali kami, at alam kong malaki ang epekto nito sa lahat.
Hindi ko rin po alam kung paano ko haharapin ang girlfriend ko. Mahal ko po siya, at alam kong wala akong karapatang humingi ng pang-unawa o kapatawaran. Pero gusto kong maging totoo, kahit masakit. Hindi ko siya kayang lokohin habambuhay. Ayokong palipasin pa ang panahon na may tinatago ako sa dalawang taong pinakamahalaga sa akin—kayo at siya.
Alam ko pong hindi madali ang lahat ng ito. Alam kong bilang magulang, masakit marinig na ang anak ninyo ay nagkamali ng ganito kalaki. Lalo na po kayo, Ma, Pa—alam kong mataas ang pagpapahalaga ninyo sa mga tamang gawain, sa pananampalataya, at sa dangal ng pamilya.
Pero gusto ko pong iparating sa inyo na hindi po ako tatakbo. Hindi ko po iiwan ang responsibilidad. Handa akong panindigan ang bata. Handa akong magbigay ng suporta sa magiging anak namin, kahit hindi pa malinaw kung anong magiging setup namin ng ina ng bata.
Gusto ko pong malaman ninyo na nagsisisi ako sa nangyari. Hindi po ako matutulog sa gabi na hindi iniisip kung paano ko babaguhin ang sarili ko, paano ko ibabalik ang tiwala ninyo. Hindi ko po alam kung kailan ninyo ako mapapatawad, pero sana po, bigyan ninyo ako ng pagkakataon na patunayan na kaya kong maging responsable.
Ma, Pa, hindi ko po alam kung anong sasabihin ninyo pagkatapos basahin ito. Hindi ko rin po alam kung kailan ninyo ako makakausap nang mahinahon. Pero kahit anong mangyari, gusto ko pong pasalamatan kayo sa lahat ng itinuro ninyo sa akin. Alam kong nasira ko ang tiwala ninyo, pero gusto ko pong ayusin ang lahat—unti-unti, sa tamang paraan.
Marami pa po akong dapat ayusin—ang relasyon ko sa girlfriend ko, ang magiging usapan namin ng pamilya ng babaeng nabuntis ko, at ang plano para sa bata. Pero alam ko pong kailangan ko ring ayusin ang sarili ko, dahil ito ang simula ng pagiging ganap na responsable.
Kung darating ang araw na makakausap ninyo ako, sana po, matulungan ninyo akong magdesisyon nang tama. Hindi ko po hihilingin na patawarin ninyo agad ako, pero sana po, maintindihan ninyo na ginagawa ko ito dahil gusto kong maging totoo at marangal sa kabila ng pagkakamali.
Pasensiya na po kung binigo ko kayo. Pero mula ngayon, handa na po akong harapin ang lahat—kahit mahirap, kahit masakit. Sana balang araw, maipakita ko po sa inyo na kaya ko maging mabuting ama sa magiging anak ko, at mabuting anak pa rin sa inyo.
