Ako nga pala si Fred, 25 anyos. Simula bata pa ako, sanay na akong makipagsiksikan sa hirap ng buhay. Hindi ako nakapagtapos, at kung anu-anong raket na ang pinasukan ko para lang may maipakain sa mag-ina ko.
Pero kahit anong diskarte ko, hindi pa rin sapat. Dumating sa punto na halos wala nang laman ang kaldero gabi-gabi. Kapag nakikita ko ang anak ko na umiiyak sa gutom, parang dinudurog ang puso ko.
Isang araw, may lumapit sa aking dating kaibigan. Sabi niya, “Tisoy ka naman, pogi ka pa. Kung gusto mo, turuan kitang kumita ng mabilis.” Hindi ko alam kung anong iisipin ko noon. Pero dahil desperado ako, napapayag ako.
Sinubukan ko maging callboy. Noong una, ang dali ng pera. Sa isang gabi lang, may dalawang libo na agad ako. Sabi ko sa sarili ko, baka ito na ang sagot sa problema ko. Kaya inulit ko pa nang inulit.
Pero habang tumatagal, parang nawawala na ako. Kahit gaano karaming pera ang kinikita ko, pakiramdam ko lalo akong nababaon. Pag-uwi ko, hindi ako makatingin sa asawa ko. Wala siyang alam—akala niya, construction pa rin ang raket ko.
Isang gabi, nakilala ko si Marco. Hindi siya kagaya ng ibang customer. Tahimik lang siya, pero ramdam mo na may mabigat siyang dinadala. Hindi ko alam kung bakit, pero kahit ako, kumalma kapag kasama ko siya. Hindi niya ako tinrato na parang bayad na aliw. Lagi niyang sinasabi, “Fred, hindi ka masamang tao. Gusto mo lang makatawid.”
Minsang magkita kami, nakita niya na tahimik ako. Nagsabi ako na may kaibigan akong nagkasakit at sinabi sa akin na baka may HIV siya. Sabi ni Marco, “Kung gusto mo, sasamahan kita magpa-test. Hindi kita pababayaan.”
Noong una, tumanggi ako. Sobrang takot ko malaman ang totoo. Pero makalipas ang ilang linggo, naisip ko, mas nakakatakot pala ‘yung hindi mo alam. Kaya nagpakatatag ako. Nagpa-test kami. Hawak niya ang kamay ko habang hinihintay ang resulta.
Salamat sa Diyos, negative ako. Noong araw na iyon, pakiramdam ko, bumalik ang kalahati ng kaluluwa ko. Umiyak ako sa harap niya. Hindi siya natawa, hindi siya nanghusga. Niyakap lang niya ako.
Simula noon, dahan-dahan kong tinigil ang trabaho ko. Tinulungan niya akong makahanap ng trabaho sa isang maliit na lugawan. Hindi kalakihan ang kita, pero bawat piso doon, malinis.
Hindi ko akalain na sa lugar na iyon, mas lalo pang tumibay ang samahan namin ni Marco. Madalas niya akong sunduin pagkatapos ng shift. Magkaibang mundo kami dati—pero sa lugawan na iyon, pareho kaming simpleng tao lang na nagmamahalan.
Ngayon, hindi ko pa masasabing perpekto na ang buhay ko. May mga araw na naiisip ko pa rin ang nakaraan ko. Pero bawat umaga na nagigising ako na kasama ang pamilya ko at si Marco, pinapaalala sa akin na pwede pa rin akong magsimulang muli.
Sana balang araw, matutunan ko ring patawarin nang buo ang sarili ko. Pero ngayon, masaya ako. Kasi kahit galing ako sa madilim na parte ng buhay, may taong naniwala na karapat-dapat pa rin akong mahalin.
Kung may katulad ko man diyan na nawawalan ng pag-asa, gusto ko lang sabihin: Hindi ka nag-iisa. Lagi kang may pagkakataon na bumangon at magmahal muli.
