Bastos na bayaw

Ako si Elva. Hindi ko talaga inakala na darating ako sa puntong kailangan kong ilabas ang ganitong klaseng kwento.

Nagsimula lahat ito halos isang taon na ang nakalipas. Isang gabi, sinabi sa akin ng asawa ko na gusto niyang isama dito sa bahay ang kapatid niyang nag-aaral sa kolehiyo. Hindi naman ako tumutol. Naiintindihan ko na siya ang tumutustos sa pag-aaral ng bayaw ko at alam kong mahalaga sa kanya na matulungan ito.

Noong una, okay naman. Tahimik lang si bayaw. Mahiyain at parang laging nagmamadali papasok sa kwarto niya. Pero habang tumatagal, doon ko unti-unting napapansin ang mga kilos niya na hindi ko alam kung iisipin ko ba na aksidente o sinasadya.

Minsan, kagagaling ko lang sa banyo, basa pa ang buhok at nagbibihis. Bigla na lang siyang papasok sa kwarto nang walang katok. Magugulat ako, matutulala siya ng ilang segundo bago biglang lalabas. Noong una, pinilit kong palampasin. Sabi ko sa sarili ko, baka naman talagang wala lang siya sa wisyo, o baka nagmamadali. Pero nang maulit ito nang maulit—hindi na yata aksidente.

Hindi ko na rin mabilang kung ilang beses ko siyang nahuling nakatingin nang matagal, lalo na kapag wala ang mister ko. Alam kong hindi lang ako ang nag-iisip nito kasi ramdam ko—iba yung tingin, yung pakiramdam na parang binabastos ka kahit wala siyang sinasabi.

Isang gabi, hindi ko na kinaya. Kinausap ko ang asawa ko. Inamin ko na naiilang ako, na hindi ako komportable, na pakiramdam ko hindi na tama ang mga nangyayari. Ang sabi lang niya, “Pasensiya ka na, Elva. Bata pa kasi. Wala sigurong malisya.”

Napabuntong-hininga ako. Iniintindi ko, pero hanggang kailan ko iintindihin? Asawa niya ako. Dapat ko rin naman maramdaman na protektado ako sa sariling bahay.

Kaya ngayon, sinusubukan ko ulit ipaliwanag sa kanya na hindi ito simpleng kapilyuhan. Hindi ito sitwasyon na basta-basta na lang palalampasin. Hindi ko hinahangad na magkaroon sila ng away, pero gusto ko lang na maipakita niya na pinapahalagahan niya rin ang respeto sa akin bilang asawa.

Kung ako ang masusunod, gusto kong kausapin nang maayos ang bayaw ko—sabihin sa kanya na hindi na pwede ang ganito. Kung hindi siya marunong rumespeto, baka mas makabuti na lumipat na lang siya sa dormitoryo o mag-board sa malapit sa paaralan niya. Hindi naman ibig sabihin nito na wala na siyang pamilya—pero may hangganan din ang pag-unawa.

Kasi sa huli, asawa ko ang kasama ko sa buhay. Mas mahalaga sa akin na protektado ang tiwala at kapayapaan sa bahay namin. Hindi ko hahayaang sirain ito ng kahit sino—pamilya man o hindi.