Hindi ko po alam kung paano magsisimula, pero gusto ko lang pong ilabas ang bigat sa puso ko.
Ako po si James, at may nobya akong sobrang mahal ko. Halos tatlong taon na kaming magkarelasyon. Sa simula pa lang ng aming pagkikita, parang may koneksyon na agad. Mabilis kaming naging close, at naging kami rin agad. Mula noon, hindi na kami naghiwalay—sa hirap at ginhawa, magkasama kami.
Plano na sana naming magpakasal sa susunod na taon. Pinag-iipunan na namin ang lahat—kasal, bahay, future naming dalawa. Lahat ay maayos, lahat ay masaya. Sobrang suwerte ko sa kanya. Mapagmahal siya, maalalahanin, masarap magluto, at palaging nandiyan tuwing kailangan ko ng karamay.
Pero dumating ang isang araw na bumago sa lahat.
May reunion sa side ng pamilya ng tatay ko. Syempre, isinama ko ang nobya ko para mas makilala pa siya ng mga kamag-anak ko. Sa una, masaya, kwentuhan, tawanan. Pero habang tumatagal, napansin naming may mga kamag-anak akong parang kinikilatis siya nang husto. May isa pa nga na nagtanong kung anong apelyido ng lolo’t lola niya. Doon na nagsimula ang lahat.
Sa hindi inaasahang pagkakataon, nalaman naming magpinsang second cousin pala kami. Sa madaling salita, may dugong magkadugo kami pero hindi namin ito alam, dahil magkaibang probinsya ang pinanggalingan ng mga magulang namin at ngayon lang nagtagpo ang mga pamilya.
Para akong binagsakan ng langit at lupa. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Nakatingin lang kami sa isa’t isa, walang masabi. Mahal namin ang isa’t isa, pero tama pa ba ito? Mali ba ang nararamdaman namin kung hindi naman namin alam ang totoo noon?
Pag-uwi, hindi kami agad nag-usap. Pareho kaming tulala. Kinausap namin ang isa’t isa kinabukasan, umiiyak siya, umiiyak din ako. Sabi niya, kung pwede lang na iba ang naging sitwasyon, sana hindi kami magkadugo. Pero sabi rin niya, hindi niya kayang mawala ako.
Nag-research kami. Ayon sa batas sa Pilipinas, legal ang pagpapakasal ng second cousins. Hindi ito ipinagbabawal. Pero iba pa rin pala kapag emosyon at pamilya na ang pinag-uusapan. Kahit legal, may mga tao na hindi sang-ayon dito. Paano kung tutulan ito ng mga magulang namin? Paano kung husgahan kami ng ibang tao? Paano kung magka-anak kami at may komplikasyon?
Napakaraming tanong, napakakaunti ng sagot.
May mga gabi na umiiyak na lang kami sa tawag. May mga araw na parang gusto naming lumayo na lang at tumira kung saan walang nakakakilala sa amin. Pero mas pinili naming huminto at mag-isip. Kumonsulta kami sa doktor, at sabi nila, mababa naman ang risk sa magiging anak namin dahil hindi kami first cousins.
Pero mas mahirap ay ang pagharap sa pamilya. Unti-unti naming inamin sa kanila ang totoo. Sa awa ng Diyos, ang ilan ay umunawa, pero may ilang hindi pa rin matanggap. At iyon ang masakit—yung para bang kailangang ipaglaban ang pagmamahalan mo kahit wala kayong ginawang mali.
Ngayon, pinili naming huwag munang ituloy ang kasal. Hindi dahil ayaw na namin sa isa’t isa, kundi dahil gusto naming maging sigurado. Gusto naming maging matatag, hindi lang dahil sa damdamin, kundi dahil pinili namin ito nang buong puso at isip.
Sa mga nakakabasa nito, tanong ko lang—mali bang magmahal kung totoo naman ang nararamdaman mo? Kung hindi mo pinili ang sitwasyon pero pinili mong lumaban para sa pagmamahal, may karapatan ka bang maging masaya?
Hindi ko pa alam ang ending ng kwento naming dalawa. Pero ang alam ko lang, hindi ganun kadaling iwan ang taong tinuring mong mundo mo. At kung darating ang araw na pipiliin pa rin namin ang isa’t isa, handa kaming harapin ang lahat—basta magkasama kami.
