Ako si Sergio, 52 taong gulang. Isang simpleng lalaki, hindi marangya ang buhay, pero kontento ako dahil kasama ko ang asawa kong si Chona. Magkaedad kami. Dalawampu’t limang taon kaming magkasama sa hirap at ginhawa, sa luha at tawa.
Nang ikasal kami, wala kaming malaking handaan. Maliit lang ang seremonya, pero puno ng pangako—pangakong aalagaan namin ang isa’t isa habang-buhay. Tinupad ko iyon sa abot ng aking makakaya. Pinilit kong maging mabuting asawa at ama.
May isa kaming anak na babae, ang aming pinakamalaking biyaya. Siya ang dahilan kung bakit nagsikap kaming mag-asawa. Pinalaki namin siya nang may pagmamahal at pag-aaruga hanggang sa makapagtapos siya ng chemical engineering. Wala akong ibang hangad kundi ang maibigay sa kanya ang lahat ng pagkakataon na hindi ko naranasan.
Akala ko, kumpleto na kami. Tahimik na ang buhay namin. Matanda na, oo, pero magkasama pa rin, masaya pa rin. Hanggang isang gabi na hindi ko malilimutan.
Tahimik kaming naghapunan. Nagtataka ako kung bakit hindi siya makatingin sa akin. Ramdam kong may bumabagabag sa kanya. Matapos naming magligpit, lumapit siya sa akin, hawak ang aking braso. Namumugto ang mga mata niya, nanginginig ang labi.
"Sergio," sabi niya sa isang tinig na parang bulong, "kailangan kitang kausapin. Huwag ka sanang magagalit… pero matagal ko na itong gustong sabihin."
Napahinto ako. Naramdaman kong bumilis ang pintig ng puso ko.
"Anong ibig mong sabihin?" tanong ko.
Napatulo ang luha niya. "Gusto ko na sanang maghiwalay tayo."
Parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Hindi ko alam kung saan nanggaling iyon. Wala kaming malalaking away. Hindi kami perpekto, pero lagi kaming magkasangga.
"Bakit?" halos hindi ko maibuka ang bibig ko.
Doon niya isinambulat ang lihim na matagal na pala niyang kinikimkim. "Sergio… bago tayo ikasal, may nangyaring masama sa akin. May isang lalaking gumawa ng karumaldumal… ginahasa niya ako. At… at… ang anak natin… siya ang tunay na ama."
Para akong binagsakan ng mundo. Hindi ko alam kung ano ang uunahin—ang sakit, ang galit, o ang awa sa kanya. Nakita ko sa mga mata niya ang matinding hiya at takot.
"Ayoko nang magsinungaling sa’yo. Alam kong mahal mo kami, pero hindi ko na kayang itago," umiiyak na sabi niya.
Napaupo ako. Nanghina ako. Pero sa gitna ng lahat, may isang bagay akong malinaw na naisip: wala namang kasalanan ang bata. Anak ko siya sa puso. Ako ang nagpalaki. Ako ang nagturo sa kanya magbisikleta, ako ang umalalay tuwing may sakit siya.
"Chona," sabi ko, hinawakan ko ang kamay niya kahit nanginginig pa ako, "hindi ko alam kung anong mararamdaman ko ngayon. Pero sigurado ako sa isang bagay—mahal ko kayo. Hindi ko kayang sirain ang pamilya natin. Lalo na’t wala namang kasalanan ang anak natin."
Napahagulgol siya. Matagal kaming tahimik. Ilang oras kaming magkatabi, walang imik, nag-iiyakan lang.
Hanggang ngayon, nagmumukmok siya sa silid. Hindi makapagdesisyon kung itutuloy niya ang hiwalayan. Wala rin akong kasiguruhan sa nararamdaman ko. Pero malinaw sa akin: kung malalaman ito ng anak namin, baka madurog ang pagkatao niya.
Pinili kong manahimik muna. Pinipilit kong alalahanin lahat ng masasayang taon namin. Na kahit hindi ko siya anak sa dugo, anak ko siya sa lahat ng ibang paraan.
Hindi ko alam kung tama ba ang desisyon kong ipagpatuloy ang lahat, o kung dapat ko bang hayaan si Chona na lumayo. Pero sa ngayon, umaasa akong babalik siya sa amin, sa akin, sa pamilya naming binuo sa loob ng 25 taon.
