Hindi ko alam kung paano ko sisimulan ‘to. Pero kailangan kong ilabas… kasi baka mabaliw na talaga ako kakaisip.
Ako si Rina (hindi ko tunay na pangalan), 20 years old, college student sa isang private university sa Maynila.
At ang itatapat ko ngayon ay isang lihim na ilang buwan ko nang kinikimkim.
Si Sir A. (hindi ko rin tunay na pangalan), isa siya sa mga subject professors ko noong 2nd year. Hindi siya approachable. Tahimik. Palaging pormal. At masungit—lalo na kapag may mali kang sagot. Pero ewan ko, may kakaiba sa tingin niya. Ramdam mong may “tinatago.”
Isang beses, na-late ako sa klase. Habang pasimpleng pumasok sa likod, nakita ko siyang nakatitig. Hindi lang basta titig. Para bang sinusuri niya buong pagkatao ko. Napayuko na lang ako. Hindi ko na inisip. "Siguro guni-guni lang," sabi ko.
After ng ilang linggo, may nagme-message na sa ‘kin anonymously sa Telegram.
“Ang ganda ng mata mo sa natural light.”
“Bagay sa ‘yo ‘yung light blue na polo mo.”
“Nakita kita kanina sa tapat ng dorm mo.”
At take note: wala akong post sa social media. Private lahat. Hindi ako active. Hindi rin ako nagsi-share kung nasaan ako.
Sino ang pwedeng makaalam?
Napansin ko si Sir—mas naging “concerned.” Lagi niya akong kinakausap after class. Tinutulungan kahit ‘di ko hinihingi. Minsan, pinupuri niya 'yung gawa ko kahit ‘di naman ako confident.
At eto ‘yung pinaka hindi ko makakalimutan: sinabi niya sa’kin na “Kailangan mong mag-ingat. Madilim ang daan pauwi sa dorm mo. Minsan may mga nag-aabang.”
Wala akong sinabi kahit kanino kung saan ako nakatira.
Paano niya nalaman?
Gabi ‘yun. Galing akong library. Habang naglalakad ako pauwi, parang may sumusunod. Lumingon ako — wala. Pero mabilis ang tibok ng puso ko.
Pagdating ko sa dorm, may brown envelope sa ilalim ng pinto.
Pagbukas ko, may picture ko. Nakaupo ako sa canteen. Nakangiti. Walang kamalay-malay. Kuha mula sa malayo.
At sa likod ng photo may sulat:
“Alam mo bang mas gumaganda ka kapag hindi mo alam na tinitingnan ka?”
Naiyak ako. Nagtago ako. Kinabukasan, hindi na ako pumasok.
Dahil sa takot, nagpa-imbestiga ako sa isang techie friend ko. Sinearch niya ‘yung pattern ng messages at IP address ng anonymous account.
At ang lumabas?
Galing sa faculty room.
Doon ko na naalala—isang beses, iniwan ko phone ko habang nasa CR ako. Si Sir lang ang nasa room noon. Posibleng doon niya kinuha ang info ko.
At doon tuluyang bumagsak ang mundo ko.
Hindi ko na siya kinompronta. Diretso ako sa student affairs. Nagsampa ako ng reklamo. Sinabi ko lahat. Ipinakita ko ang screenshots, mga larawan, envelope. Lahat.
Naging internal investigation ang kaso. At bigla na lang nawala si Sir. Wala nang balita. Wala ring public announcement.
Tahimik ang unibersidad. Para bang ayaw palakihin ang issue.
Hindi ko alam kung nasaan na siya ngayon. Pero bawat tunog ng motor sa labas ng dorm, kinikilabutan pa rin ako. Bawat unknown message, iniisip ko baka siya.
Pero alam ko, kailangan kong maging matapang.
Kahit sino — kahit professor, kahit “respetado” — puwedeng maging predator. Hindi laging halata. Minsan, ‘yung pinaka tahimik pa ang may itinatagong madilim.
Kung may nararamdaman kang kakaiba, huwag mong baliwalain. Magkwento ka. Magsumbong. Ipaglaban ang sarili mo. Walang mali sa’yo.
Ako si Rina.
Isa akong biktima.
Pero hindi na ako mananatiling tahimik.
