Ako si Lyka, isang simpleng babae na lumaki sa isang pamilyang parang may favoritism. Sa totoo lang, bata pa lang ako, ramdam ko na agad na mas mahal ng nanay ko ang kapatid kong si Anika.
Si Anika ang “maganda,” “matalino,” at “mapagmahal” — ayon kay Mama. Ako? Parang palaging “pwede na.”
Pero hindi ako nagtanim ng sama ng loob. Tumahimik na lang ako, nag-aral ng mabuti, at nangarap ng simpleng masayang buhay. Sa trabaho ko bilang barista, doon ko nakilala si Miguel.
Tahimik, maginoo, at sweet. Inakala kong siya na ang “safe place” ko. Kaya nang inalok niya akong pakasalan, hindi na ako nagdalawang-isip.
Ilang buwan matapos kaming ikasal, pumanaw ang tatay ko. Doon ko lang nalaman na may iniwang mana sa akin si Papa—isang maliit na bahay sa Baguio. Simpleng pamana, pero punô ng alaala.
Noong una, masaya ako. Pero biglang nag-iba si Miguel. Madalas wala, may mga text na tinatago, at kung anu-anong palusot.
Hanggang isang araw, nalaman ko na lang sa pinsan ko: "Lyka... may relasyon sina Miguel at si Anika."
Parang biglang huminto ang mundo ko.
At hindi pa doon natapos.
Nagulat ako nang mabalitaan kong nagpakasal sila. Si Miguel at Anika. At ang dahilan? Para daw makuha ang buong mana, dahil akala nila wala akong legal na claim.
Umalis ako ng Maynila at nanirahan sa Baguio—sa bahay na iniwan ni Papa. Doon ko sinimulan ang bagong yugto ng buhay ko. Nagtayo ako ng maliit na coffee and flower shop na tinawag kong “Café Lyka.”
Doon, araw-araw akong nagigising sa lamig ng hangin, sa bango ng kape, at sa mga customer na laging may kwento.
Unti-unti, gumaan ang pakiramdam ko. Wala nang ingay, walang pressure, walang sakit. Unti-unti kong natutunang patawarin ang sarili ko… at mahalin ito.
Makalipas ang halos isang taon, isang umagang maulan, may kumatok sa pinto ng shop. Si Miguel.
Basa sa ulan. Namumutla. Hawak ang mumurahing payong.
“Lyka… pwede ba tayong mag-usap?”
“Si Anika?” tanong ko.
“Umalis na. May iba na. Naiwan ako... walang-wala.”
Tahimik ako. Tinitigan ko siya.
“Alam mo, Miguel,” sabi ko, “buti na lang iniwan mo ako. Kasi kung hindi, hindi ko makikilala ang mas matatag na Lyka.”
Ngumiti ako. “Pero tapos na tayo. Masaya na ako dito. At mahal ko na ang sarili ko.”
Nagpaalam siyang tahimik. At ako? Nagtimpla ng mainit na kape, lumabas ng shop, at pinanuod ang hamog sa bundok.
Wala na si Miguel. Wala na rin ang sakit.
Pero ang natira? Kapayapaan. At pagmamahal… sa sarili.
