Sa isang tahimik na baryo sa Nueva Ecija, may isang dalagang ang pangalan ay Mira. Isang simpleng tindera si Mira sa palengke—masayahin, mapagbigay, at kilala sa pagiging matulungin sa kapwa. Wala siyang sariling bahay, at nakikitira lamang sa kanyang tiyahin.
Isang araw, may balita na kumalat sa kanilang lugar:
May isang matandang ginang na may malaking bahay ngunit walang kasama sa buhay. Mayroon siyang anak na baldado, si Mang Enrico, at nangangailangan ito ng taong mag-aalaga sa kanya. Ang kapalit daw? Ang bahay at lupa mismo.
Maraming nais sana ang alok, pero umatras rin nang malaman ang totoong bigat ng responsibilidad. Pero si Mira, hindi nagdalawang-isip. “Kung may matutulungan ako at may mapapala rin ako, bakit hindi ko subukan?” sabi niya.
Sa unang linggo ng pag-aalaga kay Mang Enrico, aminado si Mira—hindi ito madali. May mga araw na umiiyak siya sa pagod, lalo na’t halos hindi nagsasalita si Mang Enrico. Pero araw-araw, may pasensya siyang iniaalay. Pinagluluto niya, pinapaliguan, at kinakausap ito kahit walang sagot.
Lumipas ang ilang buwan, unti-unti nang ngumiti si Mang Enrico. Minsan, narinig pa niya itong bulungan, “Salamat, Mira.” At doon niya naisip—hindi lang bahay ang kapalit ng kanyang kabutihan, kundi tunay na koneksyon sa tao.
Isang taon ang lumipas, pumanaw si Mang Enrico. Iniwan sa kanya ang bahay, gaya ng usapan. Pero higit pa sa bahay ang natanggap ni Mira—puso na marunong umunawa, mag-alaga, at magmahal kahit walang kapalit sa simula.
At ngayon, sa bagong tahanan niya, si Mira pa rin ang Mira na nakangiti at handang tumulong sa iba—dahil alam niyang ang kabutihan, kahit tahimik, babalik rin sa tamang panahon.
