Best, may aaminin ako—kabit ako dati ng teacher ko. Oo, alam kong pang-MMK 'to, pero promise, hindi ko rin inasahan. Hindi ko naman sinadyang mainlove, pero alam mo ‘yun, parang dumating na lang siya sa panahong ang gulo-gulo ng buhay ko.
Si Sir Martin ang English teacher namin. Bata pa siya, guwapo, at sobrang bait. Laging nakangiti, parang laging may alam na ikaw lang ang hindi nakakaintindi. Lagi akong tinatawag sa klase, at ewan ko ba—lagi rin niya akong tinatanong kung okay lang ako. Doon nagsimula lahat.
Nag-umpisa lang sa mga remedial class. Ako lang mag-isa, siya lang mag-isa—perfect setting, 'di ba? Mahilig siya sa poetry, ako naman mahilig umarte, kaya kahit boring para sa iba, kinikilig ako tuwing binabasa namin ang “Sonnet 18” ni Shakespeare. Minsan, binulungan niya ako ng, "Shall I compare thee to a summer’s day?" Sabay kindat. Grabe, best, kinilig ako sobra!
Isang gabi, nahuli na kami sa school. Wala nang tao. Pinaupo niya ako sa desk niya, nagkuwentuhan lang kami about life. Sabi niya, “Kung ibang panahon lang ‘to, baka tayo.” Sabi ko, “Bakit hindi ngayon?” Doon ko na-realize, may asawa na pala siya. Pero sa halip na umatras ako, lalo akong nahulog.
Hindi naman kami madalas magkita. Pero tuwing magkausap kami, parang wala nang ibang tao. Sweet siya, caring, pero laging may limitasyon. Hindi ko na tinanong kung mahal niya ako—sapat na yung pakiramdam na kahit bawal, totoo. Alam kong mali, pero sa puso ko noon, masarap.
Ngayon, tapos na ‘yung chapter na ‘yon. Hindi kami nagkatuluyan, pero hindi ko rin pinagsisihan. Kasi minsan, kahit bawal, may mga pagmamahal na dumadaan para lang iparamdam sa’yo na kaya ka palang mahalin, kahit sandali lang.
