Sa bawat umaga, si Kiara ay nagigising hindi dahil sa alarm kundi dahil sa presensya ng lalaking parang hindi nauubusan ng landian—ang kanyang asawa, si Drake Ice Montefalcon. Mula pa lang sa pagbukas ng kanyang mga mata, naroon na agad si Drake, tila laging handang rumampa sa runway ng kasweetan at kapilyuhan.
Hindi naman ito bago para kay Kiara. Sanay na siyang sabayan ang umaga ng mga banat ni Drake na minsan ay nakakakilig, pero mas madalas ay nakakairita. Pero sa totoo lang, kahit paulit-ulit na ginagawa ito ng asawa niya araw-araw, may parte sa puso niyang natatawa at natutunaw pa rin. Si Drake kasi, kahit puro kalokohan, may kakaibang paraan ng pagpaparamdam ng pagmamahal. Hindi man laging bulaklak o mamahaling regalo ang dala, pero siguradong may yakap, halik sa noo, at mga linyang puno ng kalandian at kabaliwan.
Pagdating sa kusina, hindi lang kape at itlog ang mainit—pati na rin ang mga tingin ni Drake. Habang si Kiara ay abala sa paghahanda ng almusal, nararamdaman niyang dumarampi ang mga kamay ng asawa sa bewang niya. Hindi ito simpleng hawak lang; ito’y may kahalong pahiwatig, parang gustong ipaalala kung gaano siya ka-desididong buuin na ang kanilang “Team Montefalcon Jr.”
Ang tanong kung may dalaw ba siya ay naging pang-umagang tanong ni Drake. Kung wala raw, eh 'di game na daw. Para bang may checklist ito: walang menstruation, walang inis si wifey, tapos swerte na kung maganda ang gising. Siguradong may plano siyang hindi pambata. Pero si Kiara, kahit umuungol sa inis sa isip niya, hindi maikakailang kinikilig pa rin sa effort ng lalaking feeling boylet 24/7.
Maghapon silang parang pusa’t aso. Si Drake, paulit-ulit na lumalapit, may pa-sexy voice, may dila pang nilalabas na parang hindi nahihiyang ipakitang desperado siyang maka-score ng gabing iyon. Si Kiara naman, deadma, sabay irap, sabay iwas. Pero sa likod ng kanyang inis ay isang pusong alam na—si Drake ang lalaking itinakda para sa kanya. Lahat ng pambobola, lahat ng landi, lahat ng kalokohan—siya lang ang nakakatanggap at nakakaya niyang tanggapin.
Bawat gabi ay may kapilyuhang sumisingit sa simpleng kwentuhan. Habang si Kiara ay nakaidlip na sa kama, si Drake ay tila laging may bagong mission. Hindi siya mapakali hangga’t hindi siya nakakadikit sa asawa niya, literal at emosyonal. Hindi ito basta pagnanasa—ito'y halong pangarap, pagmamahal, at walang sawang paghanga sa babaeng pinakasalan niya.
Kahit ilang beses niyang marinig ang salitang “manyak” mula kay Kiara, hindi ito iniinda ni Drake. Para sa kanya, kung pagiging “manyak” ang paraan para ipakita kung gaano niya kamahal ang asawa niya, handa siyang akuin iyon araw-araw. Dahil sa totoo lang, hindi lang laman ang habol niya—puso ni Kiara ang tinitibok ng bawat banat niya, ng bawat yakap, ng bawat kindat at pa-cute.
At sa kabila ng lahat—sa lahat ng irap, sabunot, at “ewan ko sayo” ni Kiara—alam ng puso niya na mahal na mahal din siya nito. Dahil sa bawat gabing siya ang kayakap ni Kiara, sa bawat umagang siya ang unang makikita nito, at sa bawat araw na pareho silang tumatawa sa mga kalokohan ni Drake, isa lang ang malinaw: kahit gaano siya kabaliw, kabastos, at kalandi, siya ang manyak na minahal ni Kiara.
At sa panahon ngayon, bihira na ang ganun—ang may asawa kang ubod ng kulit, pero ubod din ng pagmamahal.
