Ang cellphone ay para gamitin, hindi para palitan ang tao. Kaya minsan napapatanong na lang ako sa sarili ko… Ako pa ba ang kasama ng misis ko, o yung cellphone niya? Araw-araw kaming magkasama sa bahay, pero parang ang layo-layo na ng loob niya sa akin. Kausap niya lagi ang screen. Ka-chat niya ang mga kaibigan niya, may mga post siya halos araw-araw, pero ako? Kahit tanungin ko kung kamusta siya, parang laging may sagot, pero walang kwento.
Hindi naman ako seloso. Naiintindihan ko na gusto rin niya ng “me time” o konting aliw lalo na pagkatapos ng pagod sa trabaho. Pero parang sobra na. Nagiging mas mahalaga na ang phone kaysa sa relasyon namin. Hindi ko na maramdaman na may emotional connection kami. Yung tipong kahit nasa iisang kuwarto kami, parang may pader na pagitan.
Minsan, sa social media ko pa nalalaman ang nararamdaman niya. Doon ko lang makikita kung masaya ba siya, kung may tampo siya, o kung stress siya sa araw niya. Pero ako na asawa niya, hindi niya masabihan nang diretso. Nakakalungkot. Hindi ko naman gustong maging mahigpit, pero aminin ko — nasasaktan ako. Pakiramdam ko, unti-unti akong nawawala sa mundo niya.
Hindi ko alam kung ako lang ba ang lalaking ganito ang nararamdaman. Pero gusto kong magsalita, kahit dito man lang. Gusto ko sanang ipaalala sa kanya na mas importante ang tao kaysa sa phone. Ang mga likes, shares, at videos ay pansamantala lang. Pero ang pagmamahalan naming dalawa, yun ang panghabambuhay — kung papahalagahan lang.
Kaya ngayon, pinili kong magsabi. Hindi para saktan siya o awayin, kundi para ipaglaban ang pagmamahalan namin. Ang tunay na relasyon, hindi ‘yan kusang nag-a-update. Kailangan pinagtatrabahuhan. Kailangan oras, effort, at atensyon. Sana balikan namin yung panahong kahit walang cellphone, ramdam na ramdam namin ang koneksyon naming dalawa.
Ang love, hindi ‘yan dapat na-unfollow. Dapat naka-save, naka-pin, at laging priority. Sana maramdaman ulit ‘yun ng misis ko — at sana, maibalik pa naming muli ang dati naming saya.
