Confession ko ito. Ang hirap ilabas pero kailangan kasi sobra na yung bigat na dinadala ko. Hindi ko na kayang itago, lalo na’t parang wala naman siyang pakialam kahit ilang beses na akong masaktan.
Paulit-ulit na pagtataksil. Hindi lang isang beses, hindi lang dalawang beses, kundi maraming beses na siyang nangaliwa. Yung pinakamasakit—yung hinatid pa niya yung babae sa bahay. Halos may mangyari na sa kanila sa daan dahil sa sobrang landi. Ang tagal niyang umuwi, at nung tinanong ko, ang sagot lang niya: “Naligaw daw.” Ang sakit pakinggan kasi alam ko naman yung totoo.
Hindi lang yun. Tuwing umaga, siya pa ang nagdadala ng almusal para sa babae. Siya pa mismo ang nagtitimpla ng kape. Lagi silang sabay kumain ng lunch, silang dalawa lang. At nung hinarap ko siya, sagot niya: “Normal lang daw yun pag friends.” Saan banda naging normal yun? Kung totoo ngang kaibigan lang, bakit kailangan itago at gawing sikreto?
Ang dahilan niya sa pangloloko: hindi daw siya makaiwas sa tukso. Para bang tinanggap niya na normal lang mandaya basta may chance. Gumagawa pa siya ng maraming fake accounts para maitago sakin yung mga babae niya. Hindi lang ito simpleng kasalanan—isa itong pagpapahiya at panloloko na paulit-ulit kong tinatanggap dahil umaasa ako na magbabago siya.
Pero anong balik sakin? Walang tulog, walang gana kumain, halos mabaliw sa kaiiyak. Ang hirap ng bawat araw kasi iniisip ko kung saan ako nagkulang, kung bakit niya nagawa sakin lahat ito. Tapos yung mga tao pa sa paligid namin, imbes na pagsabihan siya, ako pa ang pinayuhan na “mag-move on na lang.” Ang dali sabihin, pero paano ko basta gagawin yun kung buhay namin at anak namin ang nakataya?
At eto ang pinakamabigat sa lahat: Wala man lang siyang pakialam sa anak niya. Ni minsan hindi siya nagtatanong kung kamusta ang bata. Wala siyang plano para sa kinabukasan ng anak namin, pero andami niyang plano para sa laro niya at para sa mga babae niya. Kung tutuusin, kaya naman pala niyang gumawa ng paraan para sa kanila, pero bakit hindi niya magawa para sa sarili niyang anak?
Kaya eto ako ngayon, umaamin at naglalabas ng sama ng loob. Siguro nga tama kayo—baka hindi na dapat pilitin, baka hindi ko na rin dapat patawarin. Kasi habang patuloy siyang bine-baby ng mga tao sa paligid niya, habang lagi siyang pinagtatanggol at sinasakyan, hinding-hindi niya matututunan kung ano ang tama at mali.
Ito na ang huli. Pagod na akong magpatawad. Pagod na akong magbulag-bulagan. At higit sa lahat, ayokong iparamdam sa anak ko na normal lang ang pambababae at pagpapabaya. Kasi ang tunay na ama—hindi lang sa salita, kundi sa gawa.
