Ang totoo, hirap na hirap ako sa sitwasyon ko ngayon. Ako si Fredo, 43-anyos, biyudo na ng apat na taon. Maayos ang negosyo ko at kumikita ako nang sapat para mamuhay nang mag-isa. Noong una, buo na ang loob ko na huwag nang mag-asawa. Sabi ko sa sarili ko, ayoko na ng komplikasyon. Kung gusto ko ng kasamang babae, may mga girlfriend naman ako na tanggap ang kondisyon ko na hindi na ako magpapakasal.
Pero nagbago ang lahat nang dumating siya. Nakilala ko ang isang dalaga na agad nagpatibok ng puso ko. Sa itsura at pananalita niya, akala ko ay nasa 25-anyos siya. Matalino siya, maayos makipag-usap, at napaka-mature kung kumilos. Kaya hindi ako nagdalawang-isip na ligawan siya. Hanggang sa naging kami. Pero laking gulat ko nang malaman kong 15-anyos lang pala siya. Para akong binuhusan ng malamig na tubig.
Mahal ko siya, gusto ko siyang maging asawa, pero menor de edad pa siya. Alam ko na kapag pinilit ko, delikado ako. Baka makasuhan ako ng statutory rape, at ayokong mangyari ’yon. Kaya kahit na kami, pinili kong huwag siyang galawin. Wala akong balak na sirain ang buhay niya, lalo na’t bata pa siya.
Ngayon, araw-araw akong nagdadalawang-isip. Sinasabi ko sa sarili ko na maghihintay ako hanggang siya ay maging 18-anyos. Doon pa lang siguro magiging tama ang lahat. Pero may takot din ako—baka sa paglaki niya, magbago ang isip niya, o baka makita niyang hindi pala ako ang gusto niya. Masakit man isipin, kailangan kong tanggapin kung mangyayari ’yon. Ang mahalaga, irespeto ko ang desisyon niya pagdating ng tamang panahon.
Hindi ko alam kung tatawagin ba itong pagmamahal o pagkakamali. Pero ang alam ko lang, totoo ang nararamdaman ko para sa kanya. Kung talagang kami ang nakatadhana, darating ang panahon na magiging kami sa tamang paraan. Hangad ko pa rin na magkaroon kami ng happy ending, kahit mahirap, kahit puno ng pagsubok.
Ito ang pinakamatinding laban ng puso ko—paghihintay, respeto, at tunay na pagmamahal.
