Ang apat na taon naming magkasama ay puno ng saya, pangarap, at pag-asa. Pero isang buwan na ang nakalipas nang tuluyan siyang nagdesisyon na iwan ako. Noong April ng nakaraang taon, siya ang unang nag-break sa akin. Sabi niya, hindi na raw niya ako nakikitang makakasama sa hinaharap niya. Hindi ko inaasahan ang ganun, dahil ayos naman kami noon. Parang gumuho ang mundo ko sa isang saglit. Sobrang bigat ng sakit na iyon.
Matapos ang break, hindi ko siya sinuko. Hinabol ko siya kahit paulit-ulit siyang umaalis sa akin. Nagmakaawa ako, tinanggap ko lahat ng masasakit na salita at pagtrato. Alam niya na may anxiety disorder ako, at dati ay ako ang takbuhan niya kapag nahihirapan siya. Pero ginamit niya iyon laban sa akin. Tinawag niya akong baliw, tanga, at minura niya ako nang palagi—hindi niya dating ginagawa 'yon. Tiniis ko lahat ng iyon ng halos isang taon, umaasang babaguhin niya ang sarili. Minsan ay may mga sandali na parang okay kami, pero mabilis ding bumabalik ang sakit sa aming relasyon.
Hanggang sa napagod na talaga ako. Parang nanlamig ang puso ko at naging manhid na. Sa huli, pinili kong i-block siya sa lahat ng social media at mga paraan para hindi na kami mag-usap. Unti-unti, nawala siya sa isip ko kahit na minsan ay naiisip ko pa rin kung ano ba ang mali ko para ganoon niya ako tratuhin. Pero kahit ganoon, hindi ko na rin gustong balikan pa siya. Nawalan na ako ng tiwala sa iba dahil natatakot akong maulit lang ang sakit na naranasan ko.
Masakit man ang lahat ng pinagdaanan ko, sana maging maayos siya at maabot ang mga pangarap niya. Hindi ko pa siya kayang patawarin ngayon, pero naniniwala akong darating din ang araw na mapapatawad ko siya. Hindi ko malilimutan ang apat na taon naming pagmamahalan—siya pa rin ang pinakamahal at pinakamalaking sakit ng puso ko.
Paalam na sa apat na taon. Salamat sa mga alaala at sa mga aral na natutunan ko mula sa'yo. Sana maging masaya ka kahit wala na ako sa buhay mo.
