Ang nobyo ko ay isa sa mga pinaka-maalaga at mapagmahal na taong nakilala ko. Hindi lang siya mabait, kundi napaka-responsable din. Isa siyang computer web designer na may maayos na trabaho at malaking kita. Sa totoo lang, hindi ko na hinanap pa ang iba dahil pakiramdam ko siya na talaga ang para sa akin.
Pero may isang bagay na paulit-ulit na bumabagabag sa isip ko—mayroon siyang kapansanan mula pagkasilang. Maikli ang kanyang kanang kamay dahil sa congenital defect. Sa akin, hindi ito naging hadlang para mahalin siya. Sa tuwing magkasama kami, hindi ko iniisip ang pisikal niyang kondisyon. Ang mahalaga, masaya kami at mahal namin ang isa’t isa.
Ngunit iba ang tingin ng iba. Ilang beses na akong napagsabihan ng magulang ko at mga kaibigan na baka magkaanak kami na may kapansanan din kung magkatuluyan kami. Sa totoo lang, natatakot ako sa posibilidad na iyon. Ayokong pagsisihan balang araw ang desisyon ko, lalo na kung mahirapan ang magiging anak namin.
Sa kabila ng mga pangambang ito, ang puso ko ay para sa kanya. Napakabait niya, hindi ako pinababayaan, at pinaparamdam niya araw-araw na mahalaga ako. Sabi ko nga sa sarili ko, mas gugustuhin ko na makasama ang taong may kapansanan pero tapat at mabuti kaysa sa isang taong kumpleto nga ang katawan pero hindi marunong magmahal at magpahalaga.
Pero aaminin ko, mahirap kalabanin ang takot at panghuhusga ng lipunan. Minsan naiisip ko, handa ba talaga akong harapin ang mga komento ng ibang tao? Handa ba akong ipaglaban siya kahit tutol ang iba?
Kaya gusto kong itanong: Kung ikaw ang nasa kalagayan ko, ipagpapatuloy mo ba ang relasyon kahit may kapansanan ang taong mahal mo? Tama bang pakinggan ko ang puso ko kaysa sa sinasabi ng iba?
