Ako si Rina, 40 anyos. Dalawampung taon na kaming kasal ng aking asawa. Simple lang ang buhay namin—parehong may trabaho, sakto lang ang kita para sa araw-araw. Pero isang pangyayari ang tuluyang gumulo sa tahimik naming mundo.
Isang gabi, habang kumakain kami ng hapunan, bigla siyang napahawak sa tiyan at napaupo. Dinala ko siya agad sa ospital at doon sinabi ng doktor: kailangan siyang operahan kaagad. Nagkakahalaga ng ₱100,000 ang operasyon. Para akong binagsakan ng mundo. Wala kaming ganoong kalaking pera.
Agad kaming humingi ng tulong. Nagpunta kami sa ilang government offices at nakausap ang ilang kaibigan. Lahat ginawa namin, pero ₱50,000 lang ang nakuha namin. Hawak ko ang perang iyon habang nakaupo ako sa ospital, at tinitingnan ko siya na nakahiga, mahina, at walang kamalay-malay sa nangyayari.
Habang nag-aantay sa hallway, naisip ko ang aming wedding ring. Singsing na binili namin noon sa murang halaga, pero para sa amin, iyon ang simbolo ng aming pangako. Hawak ko ang kamay niya at tinitingnan ko ang singsing na nasa daliri ko. Ano ang halaga ng singsing kung mawawala siya?
Kinabukasan, habang natutulog siya, umuwi ako at tinanggal ang singsing. Umiyak ako habang nilalagay ito sa isang maliit na pouch. Pumunta ako sa isang pawning shop na malapit sa amin. Kinakabahan ako, nanginginig ang kamay ko habang pinapakita ang singsing sa teller. ₱50,000 ang nakuha ko. Sapat para makumpleto ang halagang kailangan para sa operasyon.
Paglabas ko ng pawnshop, napahawak ako sa dibdib ko. Para akong nawalan ng bahagi ng sarili ko. Pero sabi ko sa sarili ko: Ito ang tamang desisyon. Mas mahalaga ang buhay niya kaysa anumang materyal na bagay.
Salamat sa Diyos, naging matagumpay ang operasyon. Ilang araw siyang nasa recovery room, at araw-araw, pinupunasan ko ang pawis niya, iniingatan ko siya tulad ng unang araw na minahal ko siya.
Pero isang linggo matapos siyang makauwi, nalaman niya ang ginawa ko. Nagalit siya nang todo. “Bakit hindi mo sinabi? Hindi ako papayag!” Iyon ang sigaw niya habang nakaupo ako sa gilid ng kama. Paliwanag ko, wala na tayong oras, wala na akong ibang maisip. Sagot niya, pwede raw kaming humiram pa sa ibang tao, magbenta ng gamit, basta huwag ang singsing.
Hanggang ngayon, malamig pa rin siya sa akin. Hindi na namin nabawi ang singsing dahil naremata na ito.
Minsan iniisip ko, mali ba talaga ako? Pero para sa akin, ang buhay niya ang pinakamahalaga. Kung hindi ako kumilos, baka wala na siya ngayon. Oo, nawala ang singsing, pero nandito siya—buhay.
Kung ikaw ang nasa sitwasyon ko, gagawin mo rin ba?
