Ngayong kaarawan ko, kakaiba ang nararamdaman ko. Imbes na saya, lungkot ang bumalot sa akin. Hindi ko kasama ang asawa ko, hindi dahil sa siya’y nawala sa mundo—pero dahil sumakabilang bahay siya. Oo, iniwan niya ako sa araw na dapat ay masaya. Ang sakit. Sinubukan kong ayusin ang relasyon namin, humingi ako ng tawad sa mga pagkukulang ko, pero wala na talaga. Ayaw na niyang bumalik. Hindi niya na ako piniling piliin.
Sa gitna ng sakit, ang kasama ko lang ay ang nag-iisa naming anak. Isang batang walang alam sa gulo ng mga magulang niya. Mahal na mahal ko siya, kaya kahit wasak ang puso ko, pinipilit kong maging matatag sa harap niya. Ayokong makita niyang umiiyak ako, ayokong maramdaman niyang may kulang. Babae siya, at gusto kong lumaki siyang buo, matapang, at may respeto sa sarili. Ayokong danasin niya ang ganitong sakit na naranasan ko bilang asawa at ina.
Hindi madali ang lahat. Araw-araw ay parang labanan. Kapag tulog na ang anak ko sa gabi, saka ko lang mailalabas ang totoo kong nararamdaman. Umiiyak ako nang tahimik, yakap ang unan, dasal ang sandigan. Pero sa bawat pagbangon, pinipilit kong ngumiti. Hindi para itago ang sakit, kundi para ipakita sa anak ko na kahit nasasaktan ang isang ina, kaya niyang lumaban. Dahil wala akong ibang aasahan kundi ang sarili ko. Kailangan kong maging matatag hindi lang para sa kanya, kundi para rin sa sarili ko.
Ngayong birthday ko, ayoko sanang maghanda. Wala akong gana, wala akong dahilan. Pero naisip ko, hindi ko kailangang hayaan ang lungkot na sirain ang araw na ito. Ito ang araw ng aking kapanganakan—ang araw na nagsimula ang buhay ko. Kaya ipinangako ko sa sarili ko, kahit mahirap, pipiliin kong ipagdiwang ang buhay. Para sa anak ko. Para sa mga susunod na taon na ako na lang ang magbabangon sa sarili ko. Para maramdaman kong may saysay pa ang bawat araw. Hindi dahil okay na ako, kundi dahil pinipili kong maging okay.
Hindi ko alam kung kailan ako tuluyang magiging masaya ulit. Pero ngayon, alam kong may dahilan akong bumangon—ang anak ko. Siya ang inspirasyon ko, ang lakas ko. Sa gitna ng lahat ng ito, natutunan kong mahalin ang sarili ko nang unti-unti. Hindi ko pa alam kung saan ako dadalhin ng bagong yugto ng buhay ko, pero alam kong kakayanin ko. Dahil ako ay isang ina. At dahil sa anak ko, hindi ako susuko.
