Hi, ako nga pala si Adrian. Gusto ko lang mag-open up. Alam ko maraming lalaki ang hirap magsabi ng totoo kapag tungkol na sa commitment—lalo na kung ang girlfriend mo na mismo ang excited magpakasal.
Gusto ko rin naman eh. Actually, matagal ko nang nai-imagine kung paano siya lalakad papunta sa altar, suot ang simpleng puting damit, at kung paano ko siya titingnan na parang ako na ang pinakamaswerteng tao sa buong mundo.
Pero ang totoo? Hindi pa talaga ako ready. Hindi dahil sa commitment. Hindi dahil sa duda. Kundi dahil sa kakulangan.
Kulang pa kami sa ipon. Alam ko na kahit gaano kasimple ang kasal, may gastos pa rin. May bayad sa venue, sa legal papers, sa pagkain—kahit pa sabihing intimate lang. At ang worry ko, paano na kami pagkatapos ng kasal? Kung uubusin namin ang ipon sa isang araw, anong uumpisahan namin bilang mag-asawa?
Sinabi ko ‘to sa girlfriend ko. Pero ang sakit—parang hindi niya ako naintindihan. Feeling daw niya, dumidiskarte lang ako para umiwas. Ang bigat marinig na parang nagdadahilan lang ako, samantalang ang gusto ko lang naman ay siguraduhin na hindi kami magsisimula sa hirap.
Gusto niyang kasal muna bago magsama. Gets ko. Respeto ko yun. Hindi rin ako pabor sa basta pagsasama nang walang malinaw na commitment. Kaya sabi ko, baka puwede muna tayong mag civil wedding. Yung simple, legal, pero di masakit sa bulsa. Basta’t tayo, sapat na.
Sabi ko rin sa kanya, kung gusto niya talaga ng celebration, puwede naming planuhin ‘yun sa future. Kapag mas kaya na namin. Mas masarap ang selebrasyon kapag hindi na namin iniisip kung paano magbabayad kinabukasan.
Hindi madali ipaintindi. Lalo na kung ang isa sa inyo excited na, habang yung isa nag-iingat. Pero gusto ko siyang ipaglaban. Hindi dahil sa takot akong mawalan, kundi dahil alam kong siya na talaga. Ayoko lang simulan ang buhay naming mag-asawa sa problema.
Kaya eto ako ngayon, sumusubok ipaliwanag:
Hindi dahil hindi ako sigurado.
Hindi dahil hindi ko siya mahal.
Kundi dahil gusto kong paghandaan ang kinabukasan naming dalawa.
Minsan, ang “huwag muna” ay hindi katumbas ng “ayoko.”
Minsan, ang pagmamahal ay hindi lang nasusukat sa kung gaano kabilis, kundi kung gaano ito pinag-iisipan.
Sana isang araw, maintindihan niya na hindi ako nagdadahilan. Nag-iipon lang ako ng lakas, ng pera, at ng plano. Para pag dumating ang araw na yun, wala nang ‘pero.’ Wala nang kulang.
Buong-buo. Handa. At masaya.
