Ako si Jepoy, 34 anyos, isang simpleng lalaki na ang tanging pangarap ay mabigyan ng magandang buhay ang pamilya ko. May dalawa akong anak na masayahin at matatalino, at isang asawang si Marites na matiyaga at maunawain.
Kahit minsan hindi ko nasasabi, siya ang dahilan kung bakit ako bumabangon araw-araw kahit na tila wala nang natitirang lakas sa katawan ko.
Araw-araw, maaga akong umaalis para magtrabaho sa construction. Buong maghapon, binubuhat ko ang mabibigat na hollow blocks, kinakalawang na bakal, at kung anu-anong materyales para matapos ang mga gusali na hindi ko rin naman matitirhan. Pero kahit ganoon, masaya ako dahil alam kong para ito sa kinabukasan ng mga anak ko.
Pagdating ng gabi, hindi pa rin tapos ang laban. Sumasakay ako sa motor ko, nagde-deliver ng pagkain hanggang dis-oras ng gabi. Minsan malamig, minsan maulan, pero lagi kong iniisip na bawat kilometro ng biyahe ay kapirasong ligaya para sa pamilya ko.
Sa totoo lang, hindi ko na mabilang kung ilang beses akong muntik madulas sa kalsada o ilang gabing halos hindi ako makakain ng maayos dahil sa pagod. Pero tiniis ko lahat.
Ang hindi ko inasahan, sa sobrang pagbubuhos ko ng oras at lakas sa trabaho, unti-unti na palang nauubos ang oras ko para kay Marites.
Madalas pag-uwi ko, nakahain na ang pagkain, mainit pa. Hinahaplos niya ang balikat ko, hinihintay niya akong makipagkuwentuhan o kahit simpleng kausapin. Pero sa isang saglit na pagpikit ko, tulog na ako sa matinding pagod.
Nakita ko sa mga mata niya ang lungkot. Hanggang sa isang gabi, tahimik niyang nasabi, "Parang hindi mo na ako mahal, Jepoy. Parang wala ka nang gana sa akin."
Parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Hindi ko alam kung paano ipapaliwanag na mali iyon, na hindi totoo.
Minsan, gusto kong isigaw na mahal na mahal ko siya. Pero paano mo ipapaliwanag ang pag-ibig kung ang katawan mo mismo ang bumibigay?
Ito ang totoo: Hindi ako nawalan ng pagmamahal. Hindi ako nagsawa. Hindi ako nagbago. Kung may nagbago man, siguro iyon ang dating ako na laging may oras, laging may lakas, laging handang makipagharutan sa kama.
Ngayon, madalas akong tahimik. Madalas akong tulog. Pero sa puso ko, mas malakas ang tibok ng pagmamahal ko kaysa dati.
Marites, kung mababasa mo man ito, gusto kong malaman mo na hindi mo kailangang pagdudahan ang lugar mo sa buhay ko. Hindi ikaw ang problema. Hindi ang pagmamahalan natin. Pagod lang talaga ako.
Pagod sa trabaho, pero hindi sa pagiging asawa mo. Hindi sa pagiging ama sa mga anak natin. Hindi sa pagmamahal na pilit kong inaalagaan kahit parang wala nang natitira sa sarili ko.
Pangako ko, kahit anong mangyari, gagawa ako ng paraan para makabawi. Kahit simpleng yakap bago matulog, isang mahigpit na hawak sa kamay mo, o isang bulong ng “Mahal kita” kahit nakapikit na ako sa sobrang antok.
Sana sa bawat sandaling tahimik akong nakahiga sa tabi mo, maramdaman mong andiyan pa rin ako. Hindi lang bilang provider o haligi ng tahanan, kundi bilang asawang hindi kailanman nawalan ng init sa puso para sa iyo.
Pagod ako. Pero sa pagmamahal ko sa’yo—hinding-hindi ako mauubos.
