Tawagin mo na lang akong Lyra. Dalawampung taong gulang ako, at simula bata pa ako, pangarap ko na talagang maging doktor. Hindi ito basta kapritso—tuwing may nagkakasakit sa pamilya, ako ang tumutulong magbantay, mag-asikaso ng gamot, at magtanong sa doktor. Palagi kong iniisip na balang-araw, ako rin ang magsusuot ng puting coat at mag-aalaga ng mga tao.
Pero alam ko ring hindi biro ang gastusin sa kursong iyon. Kaya nang sabihin ni Papa na hindi niya kayang bayaran ang matrikula sa medisina, parang may gumuhong pangarap sa dibdib ko. Sabi niya, mas mabuti raw kung business administration ang kunin ko—mas abot-kaya, mas praktikal, mas sigurado raw ang trabaho.
Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag sa kanya na iba talaga ang tibok ng puso ko. Hindi ko makita ang sarili kong nakaupo sa opisina buong araw. Pero dahil mahal ko ang pamilya ko, gusto ko ring intindihin ang hirap nila.
Habang iniisip ko ang mga ito, bigla namang dumating ang alok ng isang tao—ang manliligaw ko. Matagal na siyang nagpaparamdam, pero hindi ko gaanong pinapansin kasi may boyfriend na ako. Mahigit dalawang taon na kami ng boyfriend ko, at kahit hindi perpekto, masaya kami. Mabait siya, masinop, at lagi niya akong pinapasaya.
Pero nitong huli, naging totoo ang alok ng manliligaw ko—hindi lang basta bola. Sinabi niya na kung pipiliin ko raw siya, ipag-aaral niya ako ng papa niya. Doktor daw ang gusto kong maging? Walang problema, sagot nila lahat ng gastusin mula matrikula hanggang allowance. Parang isang pintong bigla na lang bumukas.
Pero may kapalit. Gusto niya na magpakasal kami. Hindi pilit, pero malinaw. Seryoso siya at pati ang pamilya niya, gusto na raw nila akong maging bahagi ng buhay nila. Inimbitahan nila ako sa bahay nila para makausap ko ang papa niya. Botong-boto raw sila sa akin.
Nang marinig ko iyon, halo-halo ang naramdaman ko. Parte sa akin, natuwa—sino bang hindi matutuwa sa pagkakataong maabot ang pinakaaasam-asam na pangarap? Pero parte rin sa akin ang nataranta. Paano ko sasabihin sa boyfriend ko na may ganitong sitwasyon? Na may nag-aalok sa akin ng daan patungo sa pangarap ko, kapalit ng isang kasal na hindi ko pa sigurado?
Mahal ko ang boyfriend ko, iyon ang totoo. Pero gusto ko ring maging totoo sa sarili ko—sa mga pangarap kong hindi ko alam kung kailan ko muling mahahawakan. Hindi ko rin sigurado kung may nararamdaman akong pagtingin para sa manliligaw ko. Hindi pagmamahal na tulad ng sa kasintahan ko, pero hindi rin wala. Parang may posibilidad.
Minsan naiisip ko: Mali ba akong bigyang halaga ang kinabukasan ko? Masama bang pahalagahan ang ambisyon ko kahit mukhang praktikal ang motibo? Hindi ko alam. Pero alam kong hindi madali ang desisyong ito.
Gusto kong maging tapat sa boyfriend ko. Hindi ko kayang magtago sa kanya. Siguro masakit, siguradong iiyak kami pareho. Pero mas gugustuhin kong magsabi ng totoo kaysa mangako ng habang-buhay na hindi ko na kayang panindigan.
Hindi ko rin minamadali ang sarili ko. Alam kong hindi biro ang makisama sa taong hindi mo pa lubusang mahal. Kailangan kong siguraduhin na kung pipiliin ko ang suitor ko, hindi lang dahil sa alok niya, kundi dahil handa akong subukang mahalin siya, hindi dahil sa utang na loob, kundi dahil may puwang siya sa puso ko.
Ito ang isa sa pinakamahirap na desisyong haharapin ko. Pero kung may natutunan ako, iyon ay ang huwag matakot maging totoo—sa iba at sa sarili.
