Anonymous na lang po ako.
Hindi ko alam kung paano ko sisimulan ang kwento ko, pero heto na. May isang taong dumating sa buhay ko—hindi sa isang espesyal na lugar, kundi sa mismong opisina na araw-araw kong pinupuntahan.
Bagong empleyado siya noon. Wala pang gaanong kakilala, kaya natural lang na inalalayan ko siya. Tinuruan ko kung saan hinahanap ang mga files, kung paano mag-log sa system, kung kanino lalapit kapag may tanong. Akala ko simpleng pagiging mabait lang iyon—bahagi ng pagiging senior sa team.
Pero habang tumatagal, parang may kakaibang saya akong nararamdaman kapag magkasama kami. Sumasaya ang araw ko kapag siya ang kaharap ko. Kapag nagtatanong siya, kahit simpleng bagay, parang proud akong may naituturo ako. Kapag tumatawa siya, parang gusto kong ulit-ulitin ang biro ko.
Hindi ko naman planong mahulog sa kanya. Sabi nga nila, trabaho lang, walang personalan. Pero mahirap pala kontrolin ang puso kapag nasanay ka nang nandiyan siya. Unti-unti kong na-realize—hindi lang pala simpleng pagiging mabait ang ginagawa ko. Hinahanap-hanap ko na siya.
Minsan, nahuhuli ko ang sarili kong nag-aabang kung papasok na siya. O kaya, nag-iisip kung kumain na ba siya. Kapag wala siya, parang may kulang sa opisina.
Ngayon, hindi ko alam kung ginagawa ko ang lahat ng ito bilang kaibigan o kung may mas malalim na dahilan.
Nahulog na talaga ang loob ko. At dito na ako kinakabahan.
Paano kung hindi niya ako nakikita sa parehong paraan? Paano kung kaibigan lang talaga ang tingin niya sa akin? Ayokong sirain ang magandang samahan namin sa trabaho. Ayokong maging awkward kapag nalaman niya ang nararamdaman ko.
Pero sa kabila ng takot, gusto ko ring maging totoo. Dahil hindi naman araw-araw dumadating ang ganitong klaseng koneksyon.
Kaya sa ngayon, pinipili ko muna ang simpleng mga hakbang. Yung mas madalas kaming magkausap hindi lang tungkol sa trabaho kundi pati sa mga simpleng bagay—kung anong paborito niyang pagkain, kung anong mga pangarap niya sa buhay.
Siguro, sa tamang panahon, magkakaroon ako ng lakas ng loob na sabihin ang lahat. Hindi ko minamadali. Hindi ko rin pinipilit.
Basta ang mahalaga, totoo ako sa nararamdaman ko. Dahil sa huli, mas mabuti nang maging tapat kaysa habambuhay manghula kung ano sana ang nangyari kung naging matapang ako.
