Ako na lang si Nina. Nitong buwan lang ako grumadweyt mula sa kolehiyo. Sobrang saya ko noon—parang nabunutan ako ng tinik sa dibdib dahil ilang taon ko ring pinaghirapan ang diploma na ‘yon. Sa totoo lang, ang dami kong iniyakang gabi, mga panahong gusto ko nang sumuko, pero tiniis ko lahat kasi alam kong malaking bagay ito para sa pamilya ko.
Pero halos hindi pa ako nakakahinga, sunod-sunod na agad ang expectations. Sabi ng mga magulang ko, kailangan ko na raw mag-apply papuntang abroad. Sabi nila, ito ang pinakamagandang paraan para makabawi ako sa mga sakripisyong ginawa nila—yung mga oras, pera, at lakas na inilaan nila para lang makapagtapos ako.
Naiintindihan ko naman sila. Lahat ng magulang, gusto ng seguridad at magandang kinabukasan para sa anak nila. Ayoko ring isipin nila na hindi ko pinapahalagahan ang hirap nila. Pero sa totoo lang, hindi ko pa alam kung kaya ko na. Hindi pa buo ang loob ko na iwan ang Pilipinas, pamilya, mga kaibigan, at lalo na ang taong kasama ko sa mga plano ko sa buhay.
Matagal na kaming magkasama ng boyfriend ko. Hindi lang siya basta katuwang, kundi isa sa mga rason kung bakit ko naabot ang graduation. Siya yung taong nakikinig sa mga kwento ko tuwing gabi, nagbibigay ng lakas kapag pakiramdam ko wala na, at laging naniniwala sa kakayahan ko kahit ako mismo, may duda na. May mga pangarap din kaming dalawa—hindi marangya, pero simple at masaya.
Pero tuwing binabanggit ko siya sa mga magulang ko, parang hindi nila matanggap. Para bang mali na gusto kong isipin ang tungkol sa relasyon namin. Para bang kapag hindi trabaho o pera ang iniisip ko, wala akong saysay. Minsan, napapaisip ako kung masama bang unahin ko rin ang sarili kong kaligayahan.
Gusto ko lang namang ipaliwanag na hindi ako tumatanggi sa responsibilidad ko. Hindi ko sinasabing ayoko nang mag-abroad habang-buhay. Siguro, hindi lang ito ang tamang panahon para sa akin. Hindi pa ako handa. May mga bagay akong gusto ko pang maabot dito—mga karanasang gusto kong maramdaman bago humakbang sa malaking pagbabago.
Hindi ko gustong saktan ang magulang ko. Mahalaga sila sa akin. Sila ang nagturo sa akin ng sipag, respeto, at pagmamahal. Pero gusto ko rin sanang marinig nila ang boses ko. Sana makita nila na ang desisyon kong manatili muna ay hindi dahil sa pagiging makasarili, kundi dahil gusto kong maging sigurado—na kapag umalis ako, buo ang loob ko, walang panghihinayang, at handang harapin ang lahat.
Sa ngayon, sinusubukan ko munang ipunin ang tapang para makipag-usap sa kanila ng maayos. Gusto kong sabihin na hindi lang pera ang sukatan ng tagumpay. Mahalaga rin ang direksiyon na pinipili ko, at ang mga taong gusto kong makasama sa pag-abot ng mga pangarap ko.
Sana dumating yung araw na maiintindihan nila na mahal ko sila, pero mahal ko rin ang sarili ko at may mga pangarap akong gusto kong sundan, sa sariling paraan at sa sariling oras.
