Noong Sabado, mag-isa akong bumisita sa bahay ng mga biyenan ko. Dapat kasama ko ang asawa kong si Bryce, pero may biglaang trabaho kaya hindi siya nakasama. Dahil malapit naman ako kay Mama Sharon, naisip kong sorpresahin siya ng cookies na binake ko kagabi. Pero pagdating ko sa bahay nila, iba ang pakiramdam ko. Tahimik. Madilim. At sarado ang pinto—na karaniwan ay bukas at may ngiting salubong mula sa kanya.
Nagdesisyon akong pumasok gamit ang ekstrang susi nila. Tinawag ko si Mama Sharon, pero walang sumagot. Ang buong bahay ay tila nawalan ng buhay—walang tunog ng radyo, walang amoy ng kape, at walang kahit anong galaw. Nag-text ako kay Papa Fred: "Hi Pa, andito ako sa bahay. Nasaan po kayo?" Agad ang tugon niya: "Nasa labas ako kasama ang mga kaibigan. Sharon is resting. You can head home if you want."
Pero may kutob akong hindi ito normal. Hindi nagpapahinga ng basta-basta si Mama Sharon, lalo na kapag may bisita. Sa pagkakatayo ko sa sala, may narinig akong mahinang tunog mula sa itaas—parang katok. Mahina, pero paulit-ulit. Kinilabutan ako. Dahan-dahan akong umakyat papunta sa attic kung saan nanggagaling ang tunog.
Ang attic na iyon, bawal buksan. Laging sinasabi ni Papa Fred na walang pwedeng pumasok doon. Pero sa hindi inaasahang pagkakataon, may susi sa kandado. Nanigas ako sa kaba, pero binuksan ko ang pinto. Bumungad sa akin si Mama Sharon—nakaupo sa sahig, namumutla, may tali ang kamay at paa, at nakatakip ang bibig. Nang makita niya ako, umiyak siya sa takot at ginhawa.
Agad ko siyang tinulungan. Tinanggal ko ang tali at niyakap siya. Nanginginig siya habang bumulong ng, “Ruth… salamat.” Tinulungan ko siyang bumaba, pinainom ng tubig, at tinanong kung ano ang nangyari. Doon niya inamin ang matagal na niyang tinatago—si Papa Fred mismo ang ikinukulong siya. Sabi raw nito, may sakit siya sa pag-iisip. Pero ang totoo, gusto lang siyang alisin sa daan dahil may ibang babae si Fred.
Nang marinig ko 'yon, parang sumabog ang dibdib ko. Tinawagan ko agad si Bryce. Halos hindi siya makapaniwala. Umuwi siya agad, habang ako naman ay tumawag ng pulis. Hindi naging madali ang gabing 'yon, pero sa wakas, napatunayan ang katotohanan. Dinala si Papa Fred ng mga awtoridad, at si Mama Sharon ay isinugod sa ospital para sa gamutan at trauma counseling.
Lumipas ang ilang araw, bumalik na rin ang sigla ni Mama Sharon. Dahan-dahan niyang binubuo ang sarili niya. Lumipat siya sa amin pansamantala, at araw-araw, sinisikap naming ipadama na ligtas na siya. Nakangiti na ulit siya, unti-unti.
Hindi ko makakalimutan ang araw na ‘yon. Isang simpleng pagbisita ang nagbukas sa isang lihim na matagal nang nakakubli. Minsan, ang katahimikan ng isang bahay ay hindi kapayapaan—kundi sigaw ng isang taong gustong makalaya.
