Minsan talaga, nagiging bulag tayo sa pag-ibig. Ako si Kia, simpleng babae lang na sobra kung magmahal. Lahat ginagawa ko para kay Joshua, ang first boyfriend ko. Sweet siya, maalaga, at minsan sobrang kulit. Pero one time, may gulo siya sa fraternity. Nabanggit niya lang sa akin, tapos nawala na ng ilang araw. Nag-panic ako! Nang malaman kong may chance siyang mapahamak, nilapitan ko ang leader nila. Sa sobrang desperado, pumayag ako sa kasunduan kahit hindi ko alam kung tama pa bang tawagin itong pagmamahal. That night, I gave up something I never thought I’d give away like that—just to save him.
Akala ko magagalit ako sa sarili ko kinabukasan, pero mas nanaig ang relief. Buhay si Joshua, safe siya, at hindi niya alam ang ginawa ko. Sa totoo lang, hindi ko rin sinabi. Para saan pa? Basta ang mahalaga, kasama ko pa rin siya. Naging normal ulit ang lahat—date kami, tawagan hanggang madaling araw, lambingan sa tag-ulan. Pero habang lumilipas ang panahon, parang may something off. Lalo na kapag kasama namin si Julian, best friend ko since high school. Dati normal lang silang magkulitan, pero ngayon... parang masyado na silang close.
Siyempre ayaw kong mag-isip agad ng masama. Inisip ko baka ako lang 'to. Pero one time habang naglalakad ako sa mall, nakita ko sila—magkasama, tumatawa, tila walang pakialam sa paligid. Naiwan akong parang extra sa sarili kong pelikula. Hindi ko sila kinumpronta. Sinikreto ko muna, baka nga naman may surprise lang silang pinaplano. Pero nung gabi ng monthsary namin, habang kumakain kami, sumuka si Julian out of nowhere. Medyo nakakabigla, pero ang mas shocking ay nang marinig ko sa CR: buntis si Julian—at si Joshua ang ama.
Hindi ko alam kung matatawa ako o maiiyak. Parang teleserye 'to eh! Gusto kong mag-walkout, pero baka isipin ng waiter nagdradrama ako. So tumayo ako, tiningnan ko silang dalawa, at sabi ko lang, "Congrats ha. Ang saya niyo." Natahimik ang mundo. Walang excuses, walang paliwanag. Wala rin akong hinintay. Umalis ako. Umuulan pa. Para akong bida sa music video na walang umbrella. Pero okay lang—minsan kailangan mo lang maulanan para matauhan.
Habang naglalakad ako, may isang lalaking hindi ko kilala ang biglang nag-abot ng payong. Tahimik lang siya. Hindi ko siya pinansin sa una, pero sumunod lang siya hanggang sa makauwi ako. Hindi kami nag-usap, pero weirdly, doon ko naramdaman na may ibang taong willing makinig—kahit hindi niya alam ang buong kwento. Parang first time ulit akong nakahinga ng malalim.
Simula nung gabing ‘yon, natutunan ko ang isang mahalagang bagay: kahit gaano mo kamahal ang isang tao, kung hindi ka niya pinipili araw-araw, huwag mong ipilit ang sarili mo. Hindi ko pagsisisihan ang ginawa ko para kay Joshua, pero natutunan kong piliin din ang sarili ko. Minsan, ang pagmamahal sa sarili ang pinakaunang dapat matutunan. At habang umaarangkada ang jeep pauwi, hawak ang payong na iniwan nung lalaking 'di ko na nakita ulit, napangiti ako. Maybe next time, I'll love smarter.
