Ang pagmamahal ko sa kanya ay siguro ang pinakamaganda pero pinaka-mali kong desisyon. Si Sean, ang unang lalaki na tumibok ng puso ko. Siya ang naging musika ng buhay ko—hindi lang dahil rockstar siya, kundi dahil parang may rhythm ang lahat kapag kasama ko siya.
Tahimik siya. Mysterious. Yung tipong hindi madaldal pero ang dami mong mararamdaman kapag tinitigan ka. Ako, simpleng nerd lang. Mahiyain, mahilig sa books, at never ko in-expect na papansinin ako ng isang katulad niya.
Pero minsan, destiny has a way of surprising you.
Nagkakilala kami sa music room. Ako, nagpa-practice ng piano. Siya, dumaan lang pero biglang nakinig. Hindi siya umalis hanggang hindi ako tapos. At mula noon, lagi na siyang andun. Walang label, walang expectations. Pero unti-unting naging amin ang bawat araw.
First star gazing namin sa rooftop ng school. Wala kaming sinasabi. Tumingin lang kami sa langit at sabay naming sinabi, “Ang ganda ng mundo 'no?”
May mga gabing sumasayaw kami sa gitna ng kalsada, kahit walang tugtog. May mga araw na bigla na lang kaming magra-roadtrip, walang destination, basta magkasama.
Pero alam mo yung feeling na ang lahat ay perfect, pero parang may kulang pa rin?
Yung tipong, kahit gaano ka saya, may kaba sa loob mo na baka hindi ito magtagal?
Doon ako natakot. Kasi masyado na akong masaya. At ang tadhana, madalas ay selosa sa mga taong sobra ang ngiti.
Unti-unting nagbago si Sean. Hindi na siya kasing saya tuwing magkasama kami. Parang may dinadala siyang bigat na hindi niya masabi. Tinanong ko siya, pero ang sagot niya lang, “Ayokong masaktan ka.”
At doon ko narealize — minsan, kahit gaano mo kamahal ang isang tao, hindi sapat para manatili siya.
Lumaban ako. Umiiyak ako tuwing gabi. Paulit-ulit kong tinatanong sarili ko, “Anong mali sa’kin?” Pero ang totoo, hindi naman ako ang problema. Tadhana lang talaga minsan ang kontrabida.
Sinubukan naming ayusin. Pero parang laging may pader sa pagitan namin. Hanggang sa isang araw, nagpaalam siya. Hindi dramatic. Hindi sobrang iyakan. Simple lang pero masakit.
“Salamat sa lahat, Maurice,” sabi niya. “Ikaw ang pinakamasayang mali sa buhay ko.”
Ngayon, tuwing naririnig ko ang mga kanta na pinapakinggan namin noon, napapangiti pa rin ako kahit may kurot sa puso. Kasi kahit hindi naging forever, naging totoo. At minsan, sapat na ‘yon.
Minahal ko siya, at sa kabila ng lahat, hindi ko pinagsisihan.
Siya ang bad boy na minahal ko nang todo. At ako ang nerd na natutong magmahal at masaktan, sa unang pagkakataon.
