Sa isang simpleng karinderya sa Maynila, doon unang nagtagpo ang landas namin. Ako si Rina, estudyanteng working student, at siya si Marco—tahimik, rugged, at laging may peklat sa kilay. Minsan lang siya kumain doon, pero hindi ko malilimutan ang titig niyang parang may dalang sikreto.
Isang gabi, may nangyaring gulo sa labas ng karinderya. May dalawang lalaking nagtatalo, tapos nauwi sa suntukan. Biglang nahagip ang lola kong nagtitinda sa gilid. Tumakbo agad si Marco at hinila si lola palayo sa gitna. Wala siyang inurungan—kahit tinamaan siya sa balikat, hindi siya umalis hangga’t ligtas kaming lahat.
Doon nagsimula ang lahat. Nagpasalamat ako, at tinulungan kong gamutin ang sugat niya. “Hindi na bago sa ‘kin ‘yan,” biro niya. “Pero ikaw, bago sa mundo ko.” Napangiti ako. Mula noon, araw-araw na siyang dumadaan para lang kamustahin kami. Hindi siya madaldal, pero ramdam mong totoo siya.
Lumipas ang mga linggo, mas nakilala ko siya. Dating sangkot sa gang, pero gusto na niyang magbago. “Dahil sayo,” sabi niya. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o matatakot—pero puso ko na ang humusga. Nagsimula kaming lumabas, tahimik lang—sorbetero, parke, at madalas, simpleng lakad lang sa kalsada habang nakahawak kamay.
Hanggang isang gabi, sinundan kami ng dati niyang kaaway. Gusto siyang balikan. Umabot sa habulan at suntukan. Kinabahan ako, pero sa huli, pinrotektahan niya ako. Ako na rin ang tumawag ng pulis. Nang matapos ang gulo, sinabi niya, “Gusto kong ayusin ang buhay ko. At gusto kong kasama ka sa bagong simula.”
Simula noon, nag-umpisa kaming muli. Tinulungan ko siyang makahanap ng trabaho. Siya na rin ang naging bantay ko—sa karinderya, sa bahay, sa puso ko. Hindi man perpekto ang simula namin, pero sa bawat pagbangon mula sa gulo, lalo kaming tumitibay.
Sabi nila, delikado magmahal ng lalaking may madilim na nakaraan. Pero para sa akin, minsan, kailangan mo lang ng tapang at tiwala—dahil sa likod ng sugat at peklat, may pusong handang magmahal nang totoo.
