Noong bata pa ako, akala ko ang tahanan ay laging ligtas. Akala ko ang mga taong mahal ko ay laging naroon para protektahan ako. Pero dumating ang araw na parang gumuho ang mundo ko. May nangyaring hindi ko naisip na mararanasan ko—at dahil doon, unti-unting nawala ang tiwala ko sa sarili, sa iba, at sa paligid ko.
Maraming taon akong nanahimik. Hindi dahil wala akong boses, kundi dahil natakot akong walang makinig. Iniisip ko, “Baka ako pa ang husgahan… baka ako pa ang masisi.” Kaya tiniis ko lahat. Pinilit kong ngumiti kahit masakit. Pinilit kong maging matatag kahit gusto ko nang sumuko.
Pero habang tumatagal, natutunan ko na hindi ko kailangang itago ang lahat. Na hindi kahinaan ang magsalita. Na ang totoo—kapag nagsimula kang tumindig para sa sarili mo, doon ka talaga lumalakas. Unti-unti kong binuo muli ang sarili ko. Mas dahan-dahan, pero mas totoo.
Hindi naging madali ang lahat. May mga araw pa ring mabigat. Pero ngayon, pinipili ko na ang liwanag. Pinipili kong pakinggan ang sarili ko, at suportahan ang sarili ko—kahit minsan pa lang akong narinig ng iba. Dahil mahalaga ang boses ko. Mahalaga ako.
Kaya kung ikaw ay may pinagdadaanan, tandaan mo: may pag-asa. Hindi ka nag-iisa. At darating ang araw, makikita mo rin ang liwanag kahit gaano pa karaming ulap ang tumakip sa’yo noon.
